Αν κρίνω από την δική μας πλατεία εδώ του Λευκού Πύργου, και πάνω κάτω τα ίδια μάλλον ισχύουν και στο Σύνταγμα, το “κίνημα των πλατειών”, το κίνημα των Αγανακτισμένων των πλατειών, σχεδόν πια δεν υπάρχει. Ενώ ένας από τους πρώτους στόχους του ήταν να διατηρηθεί και να παραμείνει με μόνιμη παρουσία στις πλατείες.Ο βασικός λόγος είναι ένας και μόνος: Οι “Πλαταιείς” έπαψαν να έχουν μόνιμη παρουσία στις πλατείες, έως εξαφανίσεως, διότι δεν “συγκροτήθηκαν σε σώμα”, δεν εξελίχθηκαν σε πολιτική οργάνωση δηλαδή, όπως θα έπρεπε να είχαν κάνει αμέσως μετά τις πρώτες μέρες του ρομαντικού ενθουσιασμού στις πλατείες. Οι Πλαταιείς απέτυχαν να δημιουργήσουν μια πανελλήνια ομοσπονδία τοπικών και αυτόνομων πολιτικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα, χωρίς ενιαίο κέντρο και κεντρική ηγεσία. Μια πολιτική ομοσπονδία δηλαδή που θα μπορούσε να μετρηθεί με το παρόν διεφθαρμένο και μολυσματικό πολιτικό σύστημα με διάφορους τρόπους.
Αυτή η μη συγκρότηση των πλατειών σε πολιτική οργάνωση είχε δύο αποτελέσματα, που συνδέονται και μεταξύ τους.
Το πρώτο αποτέλεσμα ήταν να χάσει ο λαός την εμπιστοσύνη του στην μορφή και στους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης που είχαν να προτείνουν οι “Πλαταιείς”. Και έτσι ο λαός έπαψε πια να κατεβαίνει στις πλατείες καθημερινά. Ο λαός φάνηκε να γνωρίζει τους κινδύνους που διέτρεχε εντασσόμενος σε ένα μη οργανωμένο κίνημα το οποίο όχι μόνο πολιτικά δεν μπορούσε να τον οργανώσει, αλλά ούτε καν περιφρούρηση από τις προβοκάτσιες μπορούσε να του προσφέρει και ακόμη περισσότερο δεν είχε να παρατάξει σχεδόν καμμια σχετική άμυνα και ασφάλεια απέναντι στην άγρια αστυνομική καταστολή. (Η πρώτη γραμμή “άμυνας” των κατεστημένων πολιτικών οργανώσεων απέναντι στην αστυνομική καταστολή είναι αυτή η ίδια η πολιτική τους υπόσταση και συγκρότηση).
Το δεύτερο αποτέλεσμα ήταν πως η έλλειψη πολιτικής οργάνωσης (με κατάλογο μελών της συνέλευσης, συνέλευση ενός γνωστού συνόλου δηλαδή, σταθερά όργανα, ηγεσία κλπ) επέτρεψε στις ολιγαρχικές πολιτικές οργανώσεις μέρους της κοινοβουλευτικής και εξω-κοινοβουλευτικής αριστεράς, να ασκήσουν τον συνήθη τους πολιτικό ιμπεριαλισμό και να χειραγωγήσουν πολιτικά τις πλατείες θέτοντας την δική τους πολιτική θεματολογία στις συνελεύσεις, και ξεστρατίζοντάς τες από αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί τον κύριο πολιτικό τους στόχο: την εμπέδωση της δημοκρατίας στον απλό πολίτη και την πρόταση της δημοκρατίας ως το μόνο μέσο που θα αντιμετώπιζε ακόμη και την οικονομική κρίση.
Η ολιγαρχική διείσδυση στις πλατείες είχε σαφώς σαν τελικό στόχο να τις διαλύσει και να τις εξοντώσει. Οι ολιγαρχικοί προσπαθούν αρχικά να ελέγξουν πολιτικά ένα σύνολο. Και όταν δουν πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, τότε κάνουν το παν για να το διαλύσουν. Το συμπέρασμα πως οι πλατείες δεν θα έμπαιναν σε κανένα μαντρί το έβγαλαν οι ολιγαρχικοί σχεδόν από την δεύτερη εβδομάδα. Και έτσι έφεραν τις διμοιρίες των νεολαίων τους που ψήφιζαν μονο-κουκηδόν αυτά που πριν είχαν προτείνει από το βήμα οι ομιλητές-ομοϊδεάτες τους. Και οι οποίοι εξαφανίστηκαν αμέσως μόλις αντελήφθηκαν πως είχε πια πιάσει τόπο ο κόπος τους και η καθημερινή λαϊκή προσέλευση είχε πάρει μια φθίνουσα πορεία.
Οι Πλαταιείς, κάτω από την ολιγαρχική αριστερή επίδραση, έφτασαν στο οξύμωρο σημείο να καλούν μεν τον απλό λαό στις πλατείες, αλλά να αρνούνται σε αυτόν τον λαό να εκφράσει ακόμη και τον φυσικό του πατριωτισμό, κατηγορώντας κάθε εκδήλωση πατριωτισμού ως εθνικισμό και σχεδόν φασισμό. (Ουσιαστικά εδώ παίχτηκε ένα παιχνίδι ακύρωσης μιας από τις πρωτεύσουσες πολιτικές ταυτότητες που έχει ένας άνθρωπος και η αποκλειστική της αντικατάσταση από μια άλλη, για λόγους καθαρά πολιτικής χειραγώγησης, αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης).
Συνοψίζοντας, οι Πλαταιείς πια δεν υπάρχουν, διότι δεν αντελήφθησαν πως έπρεπε να μετεξελιχθούν σε κάτι το οποίο θα τους έκανε να διαρκέσουν στον χρόνο. Και αυτό το κάτι είναι μια πολιτική οργάνωση.
Και τι άφησαν πίσω τους οι πλατείες και οι Πλαταιείς;
Ω! Πάρα πολλά. Και ανεκτίμητα.
Πρώτα πρώτα την ευφορία. Ενα πρωτόγνωρο αίσθημα χαράς, συλλογικής δύναμης, ενότητας και ελευθερίας. Και έπειτα εκείνη η ψευδαίσθηση της ρομαντικής δημοκρατίας με τον ομιλητή στο βήμα. Μα και τους γονείς που έστεκαν τριγύρω με τα έφηβα βλαστάρια τους και που ήταν σαν να έλεγαν στα παιδιά τους “είδατε, αυτοί είμαστε εμείς, κοιτάτε τι μπορούμε να κάνουμε, κοιτάτε τι είναι δημοκρατία”.
Και φυσικά οι πλατείες και οι Πλαταιείς μας άφησαν μια βαρειά πολιτική παρακαταθήκη:
- Πραγματική Δημοκρατία Τώρα.
- Πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω, ουστ!
- Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε.
Ναι, οι πλατείες ήταν καλή σπορά. Πολύ καλή σπορά. Κι έχουν αρχίσει ήδη και σηκώνουν μπόϊ τα σπαρτά τους. Το γέννημα φαίνεται πως θα είναι πολύ, όσο κοπιαστικός κι αν γίνει θερισμός.
Ετοιμαστείτε για την δημοκρατία που έρχεται.
Θραξ Αναρμόδιος
Σχολιάστε:
