Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Η Ελλάδα, παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης Σαμαρά, παραμένει εκκρεμής ως προς τη βιωσιμότητα τόσο του χρέους όσο και της ίδιας ως χώρας.
Οι οικονομικές συνέπειες είναι απολύτως ορατές και θα γίνονται όλο και πιο επώδυνες κάθε φορά που ένα νέο πακέτο μέτρων θα εφαρμόζεται, με πλήρη πλέον παράκαμψη της Βουλής – είτε επειδή οι ρήτρες αυτόματης αναπροσαρμογής θα εφαρμόζονται είτε επειδή νέες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου να ενσωματώνουν τις συνεχείς απαιτήσεις των δανειστών. Οι κοινωνικές συνέπειες είναι έτσι ή αλλιώς προφανείς και θα γίνονται όλο πιο οδυνηρές ημέρα με την ημέρα. Οι πολιτικές συνέπειες αρχίζουν και αυτές να «σκάνε μύτη» με διάφορους τρόπους: δημοσκοπήσεις, απειλή πλήρους διάλυσης κυβερνώντων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ), μείζονες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό τους και μεγάλη διαρροή ψηφοφόρων(ΔΗΜΑΡ), αποδυνάμωση και απώλεια λαϊκού ερείσματος (Ν.Δ.), διεργασίες συνεργασιών ή συγχωνεύσεων μεταξύ κομμάτων. Ακόμη και δημιουργία εντελώς νέων με τη συμμετοχή στελεχών από τα τρία κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν.
Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι και η σημερινή συσκευασία του ίδιου και απαράλλακτου συστήματος εξουσίας της μεταπολίτευσης εξαντλεί τα όριά της, καθώς, ύστερα από τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι μηδαμινά τα περιθώρια να εμφανιστεί ως διαφορετικό ένα σύστημα το οποίο ακόμη και σε επίπεδο προσώπων έχει κάνει όλη τη «βρώμικη δουλειά» της τρόικας.
Και μόνο η σύγκριση της νυν κυβέρνησης Σαμαρά με αυτήν του Παπαδήμου στα βασικά της στοιχεία είναι ενδεικτική. Επειδή όμως οι ομοιότητες είναι αυτονόητες, ας δούμε τις… διαφορές ανάμεσα στα δύο κυβερνητικά σχήματα, των οποίων η κύρια ομοιότητα είναι η συγκυβέρνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου:
1. Η πρώτη διαφορά είναι ότι ο τρίτος της παρέας – ο υπερτιμημένος κομπάρσος που προσφέρει την συγκολλητική ουσία – τότε ήταν ο λαϊκιστής και «μεταστραφείς»… τέως (;) ακροδεξιός Καρατζαφέρης, ενώ τώρα ο ηγέτης της «υπεύθυνης» και «κυβερνώσας» Αριστεράς Κουβέλης.
2. Η δεύτερη διαφορά ήταν ότι τότε το ΠΑΣΟΚ ήταν πλειοψηφία στη Βουλή και σήμερα βολοδέρνει στο 5% – 6% στις δημοσκοπήσεις, στην πλήρη πολιτική σύγχυση και στο όριο της διάλυσης.
3. Η τρίτη διαφορά είναι πως ο Σαμαράς ήταν τότε ένας «αντιμνημονιακός» εν αναμονή πρωθυπουργός, ο οποίος εξήγγελλε την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου την ώρα που συναινούσε στο δεύτερο κατά σειράν και διέγραφε τους βουλευτές του που δεν ψήφιζαν το τότε μεσοπρόθεσμο.
Σήμερα είναι πράγματι πρωθυπουργός ύστερα από δύο αλλεπάλληλες εκλογές, επισήμως μετανοημένος για τις «αντιμνημονιακές» αμαρτίες του ενώπιον της Μέρκελ, πλήρως προσδεδεμένος στο άρμα της και με φαρδιά την πολιτική υπογραφή του κάτω από το τρίτο κατά σειρά μνημόνιο και το πολύ διευρυμένο μεσοπρόθεσμο.
4. Η τέταρτη διαφορά είναι πως ο τότε «παικταράς» των ΜΜΕ Καρατζαφέρης είναι τώρα στα αζήτητα της πολιτικής κωμωδιογραφίας, αφού τα… πουλέν του, τα οποία ο ίδιος έκανε «νοματαίους» ανασύροντάς τα από το ακροδεξιό πολιτικό περιθώριο και πλασάροντάς τα στην κεντρική πολιτική σκηνή, τον άφησαν σύξυλο για να δέσουν τον γάιδαρό τους στο παχνί της Συγγρού.
Ψάχνει τώρα τρόπο να φτιάξει νέο κόμμα την ώρα που η Χρυσή Αυγή τον έχει υπερκαλύψει, τουλάχιστον προσωρινά. Και την ώρα που το – επίσης αγαπημένο των ΜΜΕ – κόμμα του Κουβέλη ακολουθεί… εξ αποστάσεως τον δρόμο του ΛΑΟΣ με κραδασμούς που σήμερα το διχάζουν και αύριο ίσως απειλήσουν την ύπαρξή του.
Τα πράγματα είναι λοιπόν περίπου απλά. Όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να βρει διαφορές ανάμεσα στα δύο σχήματα, μάλλον θα καταλήξει πάλι σε… ομοιότητες. Είναι πρακτικά αδύνατον να δεις με διαφορετικό μάτι δύο τόσο όμοιες εκδοχές μιας πολιτικής που μάταια πασχίζει να ενδυθεί ποικίλες ενδυμασίες ώστε να διασφαλίσει μια μίζερη και διαρκώς αμφισβητούμενη βιωσιμότητα.
Ο πολιτικός μετασχηματισμός βρίσκεται προ των πυλών, αλλά το κύριο ερώτημα για την κατάληξή του δεν έχει ακόμη απαντηθεί: αν δηλαδή θα πρόκειται για μια εκ βάθρων αλλαγή όχι του κομματικού, αλλά του πολιτικού τοπίου. Ωστόσο, εν μέσω μνημονίων και με την Ελλάδα όμηρο και αποικία λόγω χρέους, κανένας επιφανειακός μετασχηματισμός δεν μπορεί να αποφέρει βιώσιμο αποτέλεσμα.
Από την άλλη ο παράγων που μοιραία θα καθορίσει την τύχη των κομμάτων του «μνημονιακού τόξου» θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν, ύστερα από την πρώτη του ουσιαστική προσυνεδριακή διαδικασία, η οποία έληξε χθες, καταφέρει να δομήσει εγκαίρως μια πειστική πρόταση εξουσίας, θα αποτελέσει τον καταλύτη όχι μόνο για μια ιστορική αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας, αλλά και για την πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα των υπολοίπων κομμάτων.
Ας μην βιαζόμαστε όμως. Το παιχνίδι τώρα αρχίζει και η κατάληξή του είναι άδηλη. Πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί…
Σχολιάστε:
