Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις έχουν κρατήσει μήνες και σχεδόν μονοπώλησαν τις συζητήσεις στα βόρεια και νότια προάστια των Αθηνών, αλλά και τις κλειστές λέσχες στο κέντρο της Αθήνας. Το σενάριο πολύ συγκεκριμένο, έχει τη βάση του στα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του '90, δομήθηκε στην πράξη τα χρόνια της κυριαρχίας Σημίτη στην διοίκηση της χώρας, απέκτησε όνομα και πολιτικό περιεχόμενο, είναι ο περίφημος «μεσαίος χώρος», στα χρόνια του Καραμανλή του νεότερου, διαταράχθηκε στα χρόνια του Γ. Παπανδρέου όταν αυτός παραδέχθηκε την οικονομική χρεοκοπία της χώρας και του συστήματος και την έθεσε υπό τον ευρωπαϊκό και διεθνή έλεγχο μέσω της Τρόικας και τώρα που το κατεστημένο ξεπέρασε το σοκ και η κοινωνία των πολιτών δεσμεύτηκε να πληρώσει τα χρέη από το «φαγοπότι» και το πλιάτσικο των τελευταίων 30 ετών, επιχειρείται στα χρόνια του Σαμαρά, να αναθεωρηθεί το πολιτικό και κομματικό σύστημα των κλεπτών, ανήθικων, ξενόδουλων, αντικοινωνικών δυνάμεων που κατέστρεψαν την Ελλάδα, ως Έθνος, ως Κράτος και ως Κοινωνία. Η περίφημη διαπλοκή, επιζητά να αναλάβει και πάλι την εξουσία, από τη γερμανοκίνητη Τρόικα και να συγκροτήσει την επόμενη «νέα τάξη πραγμάτων» στην Ελλάδα του ευρώ και των Μνημονίων. Το επόμενο πλιάτσικο δηλαδή, με τους νέους όρους, που δημιούργησαν τα Μνημόνια.
Τα πρόσωπα γνωστά τόσο στο επίπεδο της πολιτικής και των μίντια, όσο και στο χώρο των επιχειρήσεων. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μιλούν και πάλι για ένα νέο Κέντρο.
Μετεξέλιξη της Ένωσης Κέντρου της δεκαετίας του '60, που οδήγησε τη χώρα στο χάος, την αποσταθεροποίηση, τα συνταγματικά πραξικοπήματα, την απόλυτη διαφθορά, τις αποστασίες και τελικά στη Δικτατορία.
Της Μεταπολίτευσης με τον Αττίλα 2, την τρομοκρατία, τον δικομματισμό, την συνταγματική εκτροπή του 1975, το πελατειακό κράτος, την αποβιομηχάνιση, τη δεκαετία του '70.
Της Αλλαγής με τον κομματικό συνδικαλισμό, τις κομματικές ταυτότητες, την αχανή διόγκωση του Δημόσιου τομέα, της κυριαρχίας των πρασινοφρουρών και τη κομματοκρατίας, της διασπάθισης των κοινοτικών κονδυλίων για την ανασυγκρότηση της χώρας, την πρώτη φάση της εμπέδωσης της κλεπτοκρατίας και της διαπλοκής μεταξύ συγκεκριμένων κρατικών προμηθευτών, με «μαύρα ταμεία» γερμανικής προέλευσης για τους πολιτικούς και τα κομματικά στελέχη της διοίκησης και πρωταγωνιστές τους εκδότες –διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τη δεκαετία του '80.
Του εκσυγχρονισμού, της μιντιοκρατίας και της οιονεί φιλελευθεροποίησης, τη δεκαετία του '90, με τις αποκρατικοποιήσεις χωρίς ορίζοντα, την διάλυση του εθνικού κράτους, τις μεγάλες εργολαβίες και τις στρατηγικές συμφωνίες στον ΟΤΕ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, ΟΣΕ και τις ΔΕΚΟ, την κατασπατάληση των δημόσιων πόρων και επενδύσεων, τις συνεχείς συνταγματικές εκτροπές, την κατάσταση απολύτου αθέμιτου ανταγωνισμού στις επιχειρήσεις, την οργάνωση του τραπεζικού τομέα ως του απόλυτου καρτέλ στη διαχείριση του συνολικού πλούτου των Ελλήνων, στη «φούσκα» του Χρηματιστηρίου, που έβγαλε τις οικονομίες των νοικοκυραίων από τα σεντούκια και τις «εξαέρωσε», μέσω πέτσινων μετοχών, στη διάλυση της παιδείας των Ελλήνων, στην καταστροφή της γλώσσας, στη συκοφάντηση της οικογένειας και της θρησκείας, στο ευτελές life style με τη θεοποίηση των παικτών και των πρωταγωνιστών στα σκουπίδια της τηλεοπτικής μας καθημερινότητας, στην μυθοποίηση της ίδιας της κλεπτοκρατίας και των εκπροσώπων της, στην ιδεολογική διαφθορά των νεότερων γενεών.
Και τέλος στη δεκαετία του 2000, με την χωρίς προϋποθέσεις ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ, την πλήρη απεθνικοποίηση των δομών της διοίκησης και της συγκρότησης της οικονομίας, το πλιάτσικο των μεγάλων έργων, των Ολυμπιακών Αγώνων, τον χωρίς όρια δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό, τις «χρυσές προμήθειες», το ντελίριο της κατανάλωσης, τις πρώτες αποκρατικοποιήσεις, με τις πανάκριβες εφεδρείες που φορτώνονταν στον κρατικό προϋπολογισμό, τους χωρίς όριο και λογική διορισμούς στο δημόσιο των «δικών μας παιδιών», τις χωρίς καμία λογική αυξήσεις που τίναξαν στον αέρα κάθε έννοια ορθής διαχείρισης των οικονομικών, με στόχο «την σύγκλιση προς τα πάνω των εισοδημάτων στη ζώνη του ευρώ», την θεοποίηση του πολιτικού κόστους, την πλήρη αποδιοργάνωση του κράτους, των ασφαλιστικών ταμείων, την εμπέδωση της διαφθοράς, ως υπέρτατης αξίας στη ζωή και τελικά στη χρεοκοπία, τους «κηπουρούς», τα Μνημόνια, την τρόικα, την δημοσιονομική πειθαρχία, με μόνο ορατό στόχο την ύφεση και την ανεργία.
Οι ρυπαροί αυτοί άνθρωποι, τα παραλυμένα σήμερα «ραμολί», με τους επίδοξους διαδόχους τους, που κατέστρεψαν τη χώρα και τον λαό επειδή γεννήθηκαν πεινασμένοι και δεν χόρτασαν ποτέ, «ταγάρια» και «μαλλιαροί» της πιο συμπλεγματικής και προσχηματικής Αριστεράς στην Ευρώπη στη βιτρίνα, γιοί και κόρες δοσίλογων , μαυραγοριτών, σαράφηδων πολλοί από αυτούς ή απολειφάδια μυστικών υπηρεσιών και δικτύων του υπαρκτού σοσιαλισμού κάποιοι άλλοι, μαζί με εθελόδουλους, εθνομηδενιστές, νεοφιλελευθέρους της παγκοσμιοποίησης, που πρόδωσαν την ιδεολογία, τους προγόνους και την πατρίδα τους για να υπηρετήσουν τα μεγάλα συμφέροντα και την μαϊμού αστερόεσσα της ανύπαρκτης ευρωπαϊκής Ένωσης , έρχονται τώρα να πουν ότι εγγυώνται το μέλλον των Ελλήνων και της Ελλάδας. Ποιών Ελλήνων και ποιας Ελλάδας;
Το σχέδιο είναι απλό, παρά τις τάχα βαθυστόχαστες αναλύσεις που αρχίζουν να παρουσιάζονται στον τύπο. Να ιδρυθεί ένα ευρωπαϊκό «πατριωτικό» κόμμα, με (προσωρινό) αρχηγό τον Σαμαρά, που είναι σήμερα πρωθυπουργός, όπου θα συνενωθούν οι μνημονιακές δυνάμεις της κεντροδεξιάς, γνωστοί υπουργοί και στελέχη της Ν.Δ, με τα ορφανά του εκσυγχρονισμού, Λοβέρδος, Χρυσοχοίδης, Διαμαντοπούλου και όλο τον γνωστό θίασο από το ΠΑΣΟΚ , με λίγο από την Αριστερά του Σημίτη, που ανέταξε στην ΔΗΜΑΡ, με τους γνωστούς και τόσο μισητούς στον Λαό Μπίστηδες και να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σκηνικό.
Διερωτώνται κάποιοι και λογικά: Μα πώς θα κυριαρχήσουν όλοι αυτοί που μισεί ο λαός και τους θεωρεί υπευθύνους για την χρεοκοπία και στη συνέχεια για την οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων;
Το πλάνο είναι επίσης απλό. Αν στην Αριστερά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να συγκροτήσει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης και στα δεξιά η Χρυσή Αυγή, που από την φύση της δεν μπορεί να αποτελέσει πρόταση διακυβέρνησης, μια νέα Ένωση Κέντρου, με δεξιό όνομα αντί των Αριστερόστροφων της μεταπολίτευσης που λιθοβολείται από το πλήθος, μπορεί να συγκεντρώνει εκλογικά ποσοστά της τάξης του 25-30% αρχικά.
Με τον τρόπο αυτό θα αναλαμβάνει την εξουσία και θα την διαχειρίζεται μονίμως, άσχετα με τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, που με τον καιρό θα συρρικνώνονται. Πέραν του κεντρικού μπορεί δορυφορικά να υπάρχουν είτε στα Αριστερά είτε στα Δεξιά του Κέντρου και κάποια άλλα κόμματα, με εκλογικά ποσοστά της τάξης του 4-8%, που θα συγκλίνουν σε κυβέρνηση συνασπισμού με το Κέντρο. Με τη στήριξη και διεθνών μίντια και πολύ περισσότερο ευρωπαίων ηγετών, οι «ευρωπαϊκές δυνάμεις» στην Ελλάδα θα εμπεδώσουν την παρουσία τους, διασφαλίζοντας στο Βερολίνο και τους υπόλοιπους τα συμφέροντα τους επί ελληνικού εδάφους και στη διαπλοκή και την κλεπτοκρατία, μια νέα εποχή κυριαρχίας, όπως στη μετά-Κοσκωτά εποχή συνέβη, με την τότε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Τότε είχαμε Ζολώτα και Τζαννετάκη, τώρα Σαμαρά !
Μέχρι στιγμής από το Μαξίμου διαψεύδεται ότι ο πρωθυπουργός σχεδιάζει αυτό το νέο κόμμα, όπως θέλει σειρά δημοσιευμάτων όχι μόνον του κυριακάτικου τύπου, αλλά και των πολιτικών περιοδικών.
Όμως ποιος ρωτά τον Σαμαρά; Άλλωστε αν δεν θέλει ο Σαμαράς θα βάλουν άλλον. Υπάρχουν πρόθυμοι με «βαριά» ονόματα ή πολύ καλοδουλεμένο προφίλ.
Την ατζέντα των εξελίξεων στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών την βάζει η διαπλοκή και όχι οι πρωθυπουργοί. Ειδικά αν οι εξελίξεις είναι στρατηγικού χαρακτήρα και ξεπερνούν κατά πολύ το όριο της θητείας των πρωθυπουργών.
Τίθεται ένα και μοναδικό ερώτημα προς όλους. Θα τους αφήσουμε;
Σχολιάστε:
