Μπορεί να έχασαν τον έλεγχο της πλατείας για πέντε ολόκληρες ώρες, όχι όμως και το κουράγιο τους. Απέναντι στις μολότοφ, τα δακρυγόνα και τον ανηλεή πετροπόλεμο, οι «Αγανακτισμένοι» σχημάτισαν ανθρώπινες αλυσίδες και σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Το μήνυμά τους απλό, αλλά εκκωφαντικό μέσα στην ένοχη σιωπή: «Η πλατεία είναι δική μας. Δεν φεύγουμε από εδώ».Η 35η ημέρα των κινητοποιήσεων μύριζε μπαρούτι από την αρχή. Από νωρίς ακούγονταν ψίθυροι για έκτροπα. Ένα μικροεπεισόδιο στον αριθμό 10 της οδού Όθωνος ήταν αρκετό για να ανάψει η θρυαλλίδα των επεισοδίων και να πάρει φωτιά η πλατεία Συντάγματος.
Σμπαραλιασμένες βιτρίνες καταστημάτων, πολίτες και αστυνομικοί με τραύματα και λιποθυμίες στα νοσοκομεία, φωτιές και μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα από τα χημικά και τα δακρυγόνα. Αυτή ήταν, σε αδρές γραμμές, η εικόνα που εμφάνιζε το Σύνταγμα από τις 13:40 έως και λίγο πριν από τις 18:00.
Σε πείσμα όλων εκείνων που ήθελαν να εκμηδενίσουν την οργισμένη -πλην όμως δικαιολογημένη- προσπάθεια των ενεργών πολιτών να διεκδικήσουν με σθένος ένα καλύτερο αύριο, το σκηνικό της σκηνοθετημένης κόλασης ανετράπη. Η άδεια πλατεία ξαναγέμισε.
Ώρα 17:55. Εκατοντάδες «Αγανακτισμένοι» επιστρέφουν, κρατώντας πανό και σημαίες, στον φυσικό τους χώρο. Δεν είναι πια μόνον αγανακτισμένοι αλλά και αποφασισμένοι. Σχηματίζονται ανθρώπινες αλυσίδες και ξαφνικά αρχίζει ένα ρυθμικό, παρατεταμένο χειροκρότημα. Τα πανό στήνονται ξανά, αλλά μαζί με αυτά στήνεται στον τοίχο της ντροπής και της κατακραυγής η προβοκάτσια. Και το πλήθος φωνάζει δυνατά: «Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73, εμείς θα την θάψουμε σε τούτη την πλατεία».
Οι δυνάμεις της αστυνομίας που έχουν περικυκλώσει τον χώρο αρχίζουν να οπισθοχωρούν. Το Σύνταγμα σείεται από τα χειροκροτήματα. Με ορμή, οι πιο θαρραλέοι φθάνουν μπροστά στους αστυνομικούς. Δεν τους απειλούν, δεν τους προκαλούν. Και τα ΜΑΤ δεν έχουν άλλη επιλογή: υποχωρούν προς τη Λεωφόρο Αμαλίας, με κατεύθυνση τον περίβολο της Βουλής. Όλα αυτά συμβαίνουν μπροστά σε αποφασισμένους πολίτες. Μπροστά σε έναν κόσμο που δεν χρωστάει, αλλά ζητεί πίσω αυτά που του ανήκουν.
Η οργή περισσεύει. Δεν είναι θέμα έχθρας, αλλά ούτε και κακεντρέχειας. Είναι το άδικο που πνίγει τους δίκαιους, η ίδια φωνή που σπρώχνει για περισσότερο από έναν μήνα τους πολίτες στο Σύνταγμα.
Το σκηνικό της 15ης Ιουνίου επαναλαμβάνεται. Οι ομάδες εργασίας των «Αγανακτισμένων» ξαναπιάνουν δουλειά. Προτεραιότητα είναι ο καθαρισμός της πλατείας: πέτρες, καδρόνια, σπασμένα μάρμαρα, ξύλα και μπάζα μαζεύονται μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Κανείς δεν το βάζει κάτω.
Οι «Αγανακτισμένοι» επέστρεψαν. Έτοιμοι να φωνάξουν απέναντι στη νέα φορο-λαίλαπα, απέναντι στην ατιμωρησία ενός σαθρού πολιτικού συστήματος.
Η φωνή τους απέναντι στις προκλήσεις συμπυκνώνεται σε ένα ρητό του εθνικού ήρωα και λογοτέχνη της Κούβας, του Jose Marti: «Εάν δεν έχεις τη δύναμη να θυσιαστείς, τουλάχιστον έχε το θάρρος να σωπαίνεις μπροστά σε αυτούς που θυσιάζονται».
Σχολιάστε:
