Προκλητική ή αν μη τι άλλο αδύναμη νομικά είναι η επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε το Τέταρτο Τμήμα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να απορρίψει ως μη παραδεκτή την προσφυγή «Ελένη Μελεάγρου και λοιποί» κατά της Τουρκίας, η οποία είναι η πρώτη ουσιαστικά που περνώντας μέσα από την επιτροπή αποζημιώσεων (ως αίτηση) έφθασε στο «ανώτατο δικαστήριο» του ψευδοκράτους για να... επιστρέψει στο Στρασβούργο.
Οι αιτητές (όλοι μέλη μιας οικογένειας) υπέβαλαν αίτηση το 2006 στην επιτροπή διεκδικώντας την επιστροφή (όχι ανταλλαγή, ούτε αποζημίωση επί της αξίας και ιδιοκτησίας του ακινήτου) 18 τεμαχίων ακίνητης περιουσίας συν αποζημιώσεις για την απώλεια χρήσης. Μετά από περίπου δυο χρόνια η επιτροπή αποφάνθηκε ότι δίδει επιστροφή μόνο για ένα μέρος του ενός ακινήτου ενώ δεν αναγνώρισε την ιδιοκτησία των αιτητών για τα 14 ακίνητα. Ακολούθως (το 2010) οι αιτητές αποτάθηκαν στο «ανώτατο δικαστήριο» για να λάβουν την απάντηση ότι η επιτροπή χειρίστηκε σωστά την υπόθεσή τους. Τελευταίο σκαλοπάτι στη νομική αυτή διαδρομή ήταν το ΕΔΑΔ (διαδρομή που το ίδιο το Δικαστήριο έδειξε στην υπόθεση Δημόπουλος) η στάση του οποίου ωστόσο ήταν άκρως απογοητευτική.
Ποιοι τίτλοι; Το εξωφρενικό της υπόθεσης είναι ότι το Τέταρτο Τμήμα του ΕΔΑΔ στην ουσία δεν αναγνωρίζει τίτλους ιδιοκτησίας που εξέδωσε η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία επειδή δεν τους αναγνώρισε προηγουμένως η επιτροπή και το «ανώτατο». Συγκεκριμένα, τα 18 ακίνητα ανήκαν αρχικά σε οικογενειακή κτηματομεσιτική εταιρεία η οποία ωστόσο για χρόνια πολλά μετά το 1974 παρέμεινε αδρανής. Οι αιτητές (συνάμα και μέτοχοι της εταιρείας) φρόντισαν και ενέγραψαν πάνω τους τα ακίνητα βγάζοντας τα απαραίτητα χαρτιά από το Κτηματολόγιο. Τα χαρτιά αυτά απορρίφθηκαν από την επιτροπή και στη συνέχεια από το ΕΔΑΔ. Το ΕΔΑΔ αναφέρει πως οι αιτητές δεν μπορούν ως μέτοχοι να διεκδικήσουν ακίνητα εταιρείας που ακόμα υφίσταται (ο τίτλος του Κτηματολογίου αγνοήθηκε παντελώς).
Ωστόσο το ίδιο το Δικαστήριο δεν έδειξε να ενοχλείται από αυτό το στοιχείο όταν εξέταζε την υπόθεση Τύμβιου (και τότε κτηματολογική εταιρεία). Μεταξύ άλλων οι αιτητές καταφέρονταν κατά της Τουρκίας για παραβίαση του δικαιώματος στην περιουσία, για χρονοβόρα εξέταση της υπόθεσής τους (σχεδόν πέντε χρόνια στα κατεχόμενα), για μεροληπτική στάση της επιτροπής και άλλα. Για τη μη επιστροφή ακινήτων εκ μέρους της επιτροπής το ΕΔΑΔ σχεδόν κακίζει τους αιτητές γιατί δεν επέλεξαν τις θεραπείες της ανταλλαγής και των αποζημιώσεων, και συμφωνεί με την επιτροπή ότι δεν είναι ανάγκη η θεραπεία της επιστροφής να αποδίδεται σε όλες τις περιπτώσεις. Σε αυτό το πλαίσιο υποδεικνύει ότι οι αιτητές δεν αξιοποίησαν σωστά (proper η λέξη που χρησιμοποιείται) τις προσφερόμενες θεραπείες.
Απορρίπτει επίσης τις θέσεις περί μεροληπτικής επιτροπής και χρονοβόρων διαδικασιών (βρίσκει λογική τη διάρκεια των πέντε ετών). Η έκβαση της πρώτης υπόθεσης που πέρασε την υποχρέωση των εσωτερικών ένδικων μέσων ουσιαστικά φράζει σχεδόν εξολοκλήρου τον δρόμο του ΕΔΑΔ για υποθέσεις κατεχόμενων ε/κ περιουσιών, με το Δικαστήριο να δείχνει ότι δεν θέλει να ξανανοίξει ενώπιόν του αυτό το κεφάλαιο.
Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»
Σχολιάστε:
