Παρακολουθώντας το κάποιος θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι κάποια βιβλική καταστροφή έχει χτυπήσει τη χώρα και, προς Θεού, μην πάει ο νους σας στα μνημόνια, τις αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και την αδυσώπητη λιτότητα. Ιερή οργή από τους παρουσιαστές του καναλιού εναντίον όσων τολμούν να αμφισβητούν την αναγκαιότητα του αγίου μνημονίου.
Συνδικαλιστές που μέχρι χτες δεν είχαν καμία επαφή και καμία σχέση με τον κλάδο που εκπροσωπούν, ισχνές μειοψηφίες που μέχρι χτες αποφάσιζαν μόνες τους, ενώ η μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών στήριζε και εμπιστευόταν το υπουργείο, εκπαιδευτικοί που μέχρι χτες ήταν υποκινούμενοι από κάποιο κόμμα ή δεν άντεχαν να χάσουν το μεροκάματο, μαθητές που μέχρι χτες, ως άβουλες μαριονέτες, γίνονταν υποχείρια των αδίστακτων καθηγητών τους, γονείς που μέχρι χτες στέκονταν απέναντι στην αναλγησία των δασκάλων των παιδιών τους, ολόκληρη η εκπαιδευτική κοινότητα φαίνεται πως έχασαν τα λογικά τους και κινούμενοι από κάποια αυτοκαταστροφική μανία αποφάσισαν να κλείσουν το δημόσιο σχολείο.
Το δημόσιο σχολείο, που μόνο η πολιτική των μνημονίων και της τρόικας υπερασπίζεται και προστατεύει. Το δημόσιο σχολείο των φτωχών παιδιών, που αυτή η ίδια πολιτική αγκαλιάζει με στοργή άλλοτε αφήνοντάς τα πεινασμένα, άλλοτε αφήνοντάς τα χωρίς βιβλία, άλλοτε κλείνοντας εν μια νυκτί τα σχολεία τους κι απολύοντας τους καθηγητές τους κι άλλοτε ωθώντας τους γονείς τους στην ανεργία και την εξαθλίωση.
Κι απέναντι στο κλείσιμο των δημόσιων σχολείων, τα ιδιωτικά, που «λειτουργούν απρόσκοπτα», με τον αδιόρατο υπαινιγμό του πόσο χρήσιμη είναι η έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων και η εργασιακή ασφάλεια, τα φροντιστήρια, που «δεν απεργούν ποτέ» παρέχοντας προφανώς το μοναδικό είδος «εκπαίδευσης» που χρειάζονται τα παιδιά μας για να περνούν με επιτυχία τις διαρκείς εξετάσεις και να συνηθίζουν στη σκληρή πραγματικότητα του ανταγωνισμού, αλλά και μια κυβέρνηση που δαιμονοποιεί την πολιτική γλώσσα των εργαζόμενων, μονοπωλώντας το δικαίωμα να σκέφτεται και να δρα πολιτικά.
Ξαφνικά οι εκπαιδευτικοί εγκαλούνται γιατί, αντί να κάνουν μια εθιμοτυπική απεργία με καθαρά συνδικαλιστικά (βλέπε συντεχνιακά) αιτήματα, ώστε να μπορούμε να τους συκοφαντούμε όλοι μαζί ότι ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση των προνομίων τους, υψώνουν το ανάστημά τους, τεντώνουν το χέρι, δείχνουν με το δάχτυλο την πραγματική αιτία της λαίλαπας που έχει σαρώσει τη ζωή τους και αγωνίζονται για τους μαθητές, τους συναδέλφους, τα σχολειά, τη δουλειά και την αξιοπρέπειά τους.
Σωστά πανικοβάλλεστε, αγαπητοί μέντορες των media. Σταματήστε όμως να μας προσβάλλετε τόσο βάναυσα, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Εμείς νιώθουμε «στο πετσί» μας τα αποτελέσματα της πολιτικής που με τόσο ζήλο εσείς υποστηρίζετε. Καμία εικονική «πραγματικότητα» δεν μπορεί να αλλάξει το βίωμα της καθημερινότητάς μας. Αν δεν μπορείτε να μας σέβεστε, τουλάχιστον μη μας υποτιμάτε.
Από το Γραφείο Τύπου της ΟΛΜΕ
Σχολιάστε:
