Στις 10 Μαρτίου 2013, η εφημερίδα «Αξία» δημοσίευσε συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά. Στην ερώτηση: « Κε πρόεδρε, επιστρέψατε από ένα σημαντικό ταξίδι στην Τουρκία. Ποια ήταν τα αποτελέσματα;», ο Σαμαράς απάντησε: «Επρόκειτο για επίσκεψη εργασίας. Ήταν η δεύτερη
Την κρίσιμη αυτή στιγμή για την Ελλάδα είναι απαραίτητα δύο πράγματα:
-Πρώτον: Να ξεκαθαρίσουμε επί της ουσίας τις σχέσεις μας με την τουρκική ηγεσία.
-Και δεύτερον: να εξασφαλίσουμε ηρεμία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Και τα δύο είναι απαραίτητα μαζί! Το ένα χωρίς το άλλο δεν έχει νόημα… Εμείς κάναμε και τα δύο. Και βρήκαμε ανταπόκριση από την άλλη πλευρά. Άλλωστε, γνώρισα στο πρόσωπο του κ. Ερντογάν ένα πολιτικό που του αρέσει η ευθεία και ειλικρινής αντιμετώπιση. Επί της ουσίας και με καθαρές κουβέντες.
Κι έτσι μαζί με την υποδειγματική φιλοξενία που μας επιφύλαξαν μπορέσαμε να συνεννοηθούμε. Να ξέρουν που στεκόμαστε, να ξέρουμε που στέκονται και να μπορέσουμε να αποφύγουμε τριβές».
Στις 12 Μαρτίου 2013, η Τουρκία κατέθεσε στον ΟΗΕ ρηματική διακοίνωση στην οποία αμφισβητεί ξεκάθαρα το δικαίωμα των ελληνικών νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (εδώ μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο στα αγγλικά). Με κάθε του κίνηση, ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει ότι έχει χάσει τον έλεγχο του εαυτού του. Ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, φτιάχνει τη δική του και ζει εντός της. Ο άνθρωπος δεν είναι καλά, δεν το αντέχει όλο αυτό. Τα αφεντικά του, από τη μία του λένε «προχώρα στις έρευνες για πετρέλαιο ώστε να μας τα δώσεις στο πιάτο» κι από την άλλη τον αφήνουν ακάλυπτο στο θέμα της Τουρκίας.
Το κόμμα του φυλλοροεί. Ξέρει ότι πολλοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι της ΝΔ στρέφονται πλέον στη Χρυσή Αυγή. Οι βουλευτές του κόμματός του, προεξάρχοντος του γραμματέα της ΝΔ, Μανώλη Κεφαλογιάννη, χαριεντίζονται με τον Κασιδιάρη και του κλείνουν το μάτι με νόημα.
Ο Σαμαράς με τις τακτικές Δένδια προσπάθησε να δημιουργήσει τη νέα κεντροφασιστική παράταξη, ένα μόρφωμα που μόνο αυτός αντιλαμβάνεται. Προσπάθησε να κρατήσει τους κλασικούς φιλελεύθερους, ενώ ταυτόχρονα έκανε κάλεσμα σε όλους τους χουντολάτρες και κομμουνιστοφάγους να «επιστρέψουν στο σπίτι τους, στη μεγάλη παράταξη». Αυτό που κατάφερε, όμως, είναι να «δικαιώσει» τις πολιτικές και πρακτικές της Χρυσής Αυγής, στέλνοντας προς τα εκεί όσους θέλουν «ξεκάθαρες εθνικές λύσεις και όχι μισόλογα».
Η δήλωση του Κεφαλογιάννη προς τους δημοσιογράφους που τον πίεζαν να εξηγήσει τη θέση του για την ψήφο υπέρ του Κασιδιάρη: «Ερμηνεύστε την πράξη μου όπως θέλετε, αρκεί να μου βάλετε μια καλή φωτογραφία», δείχνει ότι ο άνθρωπος καλλιεργεί συνειδητά το προφίλ τραμπαρίφα τσογλανόμαγκα, ένα προφίλ που λατρεύουν οι ψηφοφόροι της λαϊκιστικότερης Λαϊκής Δεξιάς και οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν είναι λίγοι. Στο ίδιο μήκος κύματος και το «λάθος» του σαχλόμαγκα Ιωαννίδη, ο οποίος ούτως ή άλλως έχει από παλιά μεγάλες κόντρες με τη λογική.
Αν μέσα σε αυτά, προσθέσουμε και την επαναλαμβανόμενη άρνηση Στουρνάρα να κάνει ξεκάθαρες δηλώσεις μετά από κάθε συνάντησή του με τους υπαλλήλους της τρόικας, ομολογώντας στην ουσία ότι εκείνοι οι υπάλληλοι είναι ανώτεροι του ιδίου και ως εκ τούτου δε μπορεί να πει κάτι δίχως την άδειά τους, έχουμε ολοκληρωμένη την εικόνα της σημερινής Ελλάδας.
Η αντι-μνημονιακή φορεσιά της Χρυσής Αυγής που λειτούργησε ως επιχείρημα των Γεωργιάδηδων ότι η αντι-μνημονιακή πολιτική δεν είναι προνόμιο της αριστεράς, αλλά των άκρων, έκανε τη δουλειά της. Διαμόρφωσε ένα νέο τοπίο στα εύπλαστα μυαλά των τηλεθεατών.
Η άλλη πλευρά συνεχίζει να χάνει το ρόλο του «καλού της υπόθεσης» καθώς δυσκολεύεται να αντιληφθεί το μέγεθος των εξελίξεων και αρνείται να συνεργαστεί δημιουργώντας έναν μεγάλο φορέα υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Παρ’ όλα αυτά, ελπίζω πως κάποια στιγμή θα υποχρεωθεί να το κάνει.
Αν υπάρξει κάποια σύγκρουση στο μέλλον, αυτή θα είναι ανάμεσα σε προοδευτικούς και φασίστες. Ανάμεσα στους ανθρώπους που επιζητούν την ελευθερία και εκείνους που βολεύονται στην υποδούλωση. Τότε, το «καθείς εφ’ ω ετάχθη» θα βρει το ρόλο του και τα «ναι μεν αλλά…» θα τελειώσουν. Μόνο τότε η κοινωνία θα δηλώσει παρούσα και θα γράψει το κεφάλαιό της στην Ιστορία. Μόνο τότε θα μάθουμε αν είμαστε κοινωνία ή απλά… πληθυσμός. Όταν σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε τις εικόνες που δημιουργούν οι άλλοι και φτιάξουμε τις δικές μας εικόνες. Τότε… Όταν πάψουμε να είμαστε ο σάκος του μποξ για τις γροθιές των μισότρελων εξουσιομανών.
Σχολιάστε:
