Να παραδεχτώ ότι δεν υπήρχε άλλη η λύση έξω από το μονοπάτι της ευρωζώνης. Να συμφωνήσω ότι το υπερδιογκωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα έκανε το νυχτοφύλακα και «μαύρων» κεφαλαίων. Να συμμεριστώ , ακόμα, ότι τσάμπα πήγε κάθε μπλόφα, τρενάρισμα, παρελκυστική τακτική δίχως τη συμπαράσταση μιας κοκορόμυαλης Γαλλικής ηγεσίας, μιας ακέφαλης Ιταλίας, μιας ψοφοδεούς Ισπανίας, μιας μουδιασμένης Ελλάδας.
Εντάξει, εμπεδώθηκε. Όλα τα κακά κουβαλούσε η «ασυγχώρητη» Κύπρος τα τελευταία χρόνια. Τραγικά λάθη, απρονοησία, αμεριμνησία των μυωπικών κυβερνήσεων της. Και επί πλέον πολιτικοτραπεζική διαπλοκή, επιχειρηματική ομερτά, εκκλησιαστικοοικονομικά νταραβέρια, μαφιόζικα πλυντήρια. Απαράδεκτα, βεβαίως, φαινόμενα για μια χώρα της άσπιλης, αμόλυντης κα παρθένου ευρωζώνης.
Oκέι, άπαντα κατανοητά στα πλαίσια του καθωσπρεπισμού και της πολιτικής ορθότητας. Αυτό, ωστόσο που μου φαίνεται αδιανόητο είναι να επιχαίρει προσβλητικά μια μερίδα της Ευρωπαϊκής ελίτ εις βάρος της Κύπρου. Ειδικότερα μετά την συμμόρφωση, υποταγή, ταπείνωση- όπως κι αν λέγεται- της ηγεσίας του νησιού στις απαιτήσεις τους.
Πρόκειται, άραγε, για την μικρόψυχη, μικρονοική και εν τέλει ατελέσφορη αυθάδεια του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο ή μήπως οι κακοήθειες έχουν ταπεινότερα κίνητρα; Όπως, ας πούμε, την ενστάλαξη ηττοπάθειας, μεμψιμοιρίας, παραλυτικής σύγχυσης στο σοκαρισμένο Κυπριακό λαό;
Πάρτε για παράδειγμα τις δηλώσεις του Γάλλου καρδινάλιου επί των οικονομικών μεσιέ Μοσκοβισί. Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε με επικριτική κομψότητα τον όρο «καζίνο» για την οικονομία της Κύπρου –μιας χώρας, σημειωτέον, που απαγορεύει τη λειτουργία καζίνο. Προφανώς, ούτε αγνοεί ότι ο αστροφυσικός Στίβεν Χώκινγκ έχει διαπιστώσει ότι και το σύμπαν συμπεριφέρεται ως καζίνο, ούτε η γαλατική του ευγένεια τον αποτρέπει από ακατάλληλες συγκρίσεις με τα πολύ κοντινά του Μονακό, Λουξεμβούργο ή Λιχτενστάιν.
Στόχος του ήταν να εμποτίσει διακριτικά στο έντιμο και νομοταγή Κύπριο πολίτη την αντίληψη ότι οι λαμογιάρικες ελίτ του τόπου του τον κατάντησαν διεθνώς σε ευτελή και παράνομο τζογαδόρο. Έτσι, δεν αποκάλεσε τη Κύπρο «πάρκινγκ βρώμικου πλούτου», «ωραίο μου πλυντήριο» ή «Ντίσνειλαντ ολιγαρχών». Γιατί τέτοιοι «πρόστυχοι» χαρακτηρισμοί, δυστυχώς, βάζουν τη σφραγίδα κύρους στο πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο θησαυροφυλακίου. Με τι φόντα νομίζεται ότι η Ελβετία διατήρησε την ουδετερότητα της κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο; Με το Σαμονί, το εντελβάις και τις γελάδες της;
Από κοντά και ο ευυπόληπτος χερ Σόιμπλε. Ο μακαρίτης Βασίλης Αυλωνίτης, όταν υποδυόταν τον πρύτανη της υποκριτικής αγνότητας και του πουριτανισμού κηρρύσοντας «Πνεύμα και Ηθική», ωχριά μπροστά στο ρόλο του Γερμανού ως αδίστακτου ηθικολόγου προπαγανδιστή. Λες και ο φιναντζμίνιστερ ξύπνησε μόλις χθες. Λες και δεν ήξερε τόσα χρόνια τα πονηρά νυχτοπερπατήματα και τα μυστήρια ντηλς της κυπριακής οικονομίας. Τώρα όμως ο υπεύθυνος της αναβολής του ενιαίου ευρωπαϊκού τραπεζικού χώρου αποφάσισε να επιβάλει την ηθική μετά πυγμής.
Σαν σε ταινία μελό, επιδιώκει να επαναφέρει νταβατζιλιδίκα τη Κύπρο από τον κατήφορο της «αμαρτίας» στο καλντερίμι της «αρετής». Να την «προστατεύσει» να την εκμεταλλευτεί, να την απομυζήσει και πριν κλατάρει να αποκαταστήσει την τιμή της με το να της βρει κανένα «κάθαρμα» για γαμπρό. Αυτό πλασάρεται ως αναμόρφωση χάριν της αξιοπιστίας της στην Ευρώπη και στις αγορές.
Αλλά πριν το νησί εξαγοράσει το συγχωροχάρτι της χρηστοήθειας ο κάθε ασυγχώρητος Ευρωκράτης θα την έχει μοχθηρά λούσει με τα βρωμόνερα της ντροπής, τα οποία απαξιώνουν το φρόνημα και θρυμματίζουν τη λαϊκή συνοχή. Μοναδική, άλλωστε, προϋπόθεση για πετύχει το σχέδιο της οικονομικής συρρίκνωσης και της άγριας λιτότητας στην Κύπρο είναι η μετάβαση από τη εθνική ομοψυχία στο σκορποχώρι αλληλοϋποβλεπόμενων ατόμων και αλληλοϋπονομευόμενων πολιτικών.
[Του Δημ. Πηγαδάκη από protothema.gr]
Σχολιάστε:
