Ημέρα με την ημέρα πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η Κύπρος καλείται να αντιμετωπίσει τα σκοπούμενα ενός ευρύτερου σχεδίου, που την περιλαμβάνει. Καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι συσχετίσεις και η αλληλουχία τους φέρνουν σε δύσκολη θέση ακόμη και τον πιο δύσπιστο γύρω από παρακινδυνευμένες ερμηνείες και εικασίες, τις λεγόμενες θεωρίες συνωμοσίας. Ανάμεσα στους δύσπιστους και εμένα, που πάντοτε πολύ επιφυλακτικός, αποφεύγω να διακινδυνεύω εκτιμήσεις και συμπεράσματα εμβελείας, όταν η διακρίβωσή τους προϋποθέτει πρόσβαση σε απροσπέλαστη πληροφόρηση.
Βλέπετε, ουδέν… καλόν αμιγές κακού, κι έτσι στην εποχή μας βομβαρδιζόμαστε από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών που από τη μια μεριά ναι μεν ρίχνει πρωτοφανές φως μέσα στο σκοτάδι, αλλά από την άλλη αυτό το ίδιο φως συμβαίνει να είναι και εκτυφλωτικό: ακούγονται και γράφονται άπειρα πράγματα, αντιφατικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους, πράγματα τα οποία στο σύνολό τους σαστίζουν το νου. Κι έτσι, μου φαίνεται πως ποτέ στο παρελθόν δεν είχε τόση αξία η λεγόμενη κοινή λογική όση σήμερα –η κοινή λογική μάλλον ως μόνη διέξοδος που απέμεινε στους αποσυνάγωγους των κέντρων, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Η κοινή λογική, λοιπόν, δείχνει ότι έχει διαμορφωθεί για την Κύπρο μια κατάσταση που την έχει φέρει μπροστά σε ένα πολύ, μα πάρα πολύ σοβαρό σταυροδρόμι. Πέρα από τις αμέτρητες αισχρότητες που έχουν ειπωθεί σε βάρος της, πέρα από τις χυδαίες αξιώσεις που έχουν προβληθεί στο όνομα αυτών των αισχροτήτων, αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι μια ολόκληρη χώρα ουσιαστικά καλείται πλέον να αλλάξει επάγγελμα, και τούτο κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα. Θα επρόκειτο για μιαν εξαιρετικά βαρυσήμαντη απόφαση ακόμα και για έναν μόνον άνθρωπο ως άτομο, πόσο μάλλον για έναν λαό. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι μια τέτοια απόφαση εναπόκειται στο εκλογικό σώμα για να την λάβει.
Καθώς κρίνεται η τύχη της Κύπρου και το μέλλον των Κυπρίων, και με γνωστό τοις πάσι ότι γύρω από αυτήν την απόφαση ο νεοκλεγείς Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, βαρύνεται με το κατάφωρο προεκλογικό ψέμα ότι δεν θα δεχθεί κούρεμα των καταθέσεων, η παραίτηση την οποία φημολογείται ότι απείλησε να υποβάλει και τα τέτοια… ε, να λείπουν αυτά! Δεν αποτελούν κανενός είδους απειλή! Είναι αυτονόητη υποχρέωση!
Θα όφειλε να το είχε πράξει από στοιχειώδη ευθιξία μετα την έκβαση της ψηφοφορίας, την ημέρα που η κρισιμότερη απόφαση στην πρόσφατη Ιστορία του νησιού, υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα στην όλη προεκλογική εκστρατεία, και πυρήνας της προκήρυξης εκλογών, συνάντησε, ως παρθενική κοινοβουλευτική δοκιμασία συντριπτική αριθμητική καταψήφιση στη Βουλή. Για να τονίσω δε πόσο επιβεβλημένη είναι αυτήν την στιγμή η προσφυγή στις κάλπες και ως προς το λαϊκό αίσθημα, προσθέτω επικουρικώς την επιτιμητικότατη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στο διακύβευμα ο Αρχιεπίσκοπος της Μεγαλονήσου, καθώς και τα όποια δημοσκοπικά ευρήματα.
Όσο για τα περί… «δύσκολων διαπραγματεύσεων», «ασφυκτικών πιέσεων», και τα άλλα τέτοια πολλά και διάφορα συγκινητικά που διοχετεύει ο Κύπριος Πρόεδρος και οι συν αυτώ, και τα οποία μάλιστα προθύμως μεταδίδουν τα παπαγαλάκια, ε, δεν είναι όλα τούτα, θα μου επιτρέψετε, παρά ο φερετζές που φοράει για να παραμείνει στην εξουσία, θρέφοντας έτσι φυσικά τις μάλλον βάσιμες υπόνοιες ότι λειτουργεί ο ίδιος ως πειθήνιο ενεργούμενο, στο πλαίσιο του όποιου ευρύτερου σχεδίου περιλαμβάνει την Κύπρο.
Με αυτά και με εκείνα που υποστηρίζω, είμαι βέβαιος ότι έρχονται ενστάσεις –ήδη τις ακούω– που βασίζονται στην αντίληψη πως ο Αναστασιάδης –ο κάθε Αναστασιάδης– γνωρίζει περισσότερα από τον Κυπριακό λαό, πως έχει πληρέστερη εικόνα των πραγμάτων κ.τ.τ. Καθώς επίσης και το χειρότερο –διότι το έχω ακούσει αυτό ουκ ολίγες φορές και στην Αθήνα– ότι δηλαδή ο λαός παρασύρεται συναισθηματικά, ενώ οι πολιτικοί, οι ταγοί τρομάρα τους, είναι ψυχραιμότεροι, νοιάζονται περισσότερο κ.τ.λ.
Δεν έχουν, λοιπόν, οι κύριοι υπεύθυνοι παρά να ενημερώσουν λεπτομερώς τον λαό, ώστε να αποκτήσει αυτός πληρέστερη εικόνα. Όσο για το δήθεν συναίσθηματικό της υπόθεσης, να είμαστε συνεννοημένοι ως προς τούτο: η Δημοκρατία δεν είναι απλώς ισονομία, ισοπολιτεία και ισηγορία, αλλά ο θ ε μ ε λ ι ώ δ η ς σ ε β α σ μ ό ς σ τ η ν α ν θ ρ ώ π ι ν η π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α —ο οποίος σεβασμός ακριβώς εκφράζεται στα δημόσια πράγματα ως ισονομία, ισοπολιτεία και ισηγορία. Και η ανθρώπινη προσωπικότητα περιλαμβάνει και το συναίσθημα, ευτυχώς! Αυτές οι αντιλήψεις, λοιπόν, μπορεί να είναι νάρθηκας, μπορεί να ειναι γύψος, μπορεί να είναι παιδικός σταθμός, κέντρο προστασίας ανηλίκων, κατήχηση ξεστρατισμένων και άλλα πολλά, αλλά πάντως δεν είναι Δημοκρατία.
Θα ήθελα, τέλος, να κάνω και μιαν ακόμη παρατήρηση προς όσους επικαλούνται την συνθετότητα των περιστάσεων, την ειδική γνώση, την δική τους ή των αξιωματούχων, κ.τ.λ., μάλλον για να εκτρέψουν την προσοχή από την ηθική σκοπιά των πολιτικών επιλογών, και εν προκειμένω εκείνης που επιβάλλει άμεση προσφυγή στις κάλπες: Έχουν καθήκον να συνειδητοποιήσουν αυτοί ότι την γνώση τους, των ιδίων και των άλλων, επισήμων, αξιωματούχων και λοιπών αρμοδίων, δεν θα την είχαν, αν δεν υπήρχε το πολίτευμα της Δημοκρατίας. Σε αυτήν την οφείλουν, στην Δημοκρατία· όχι στους εαυτούς τους. Δεν τους υποτιμώ· χωρίς αμφιβολία κοπίασαν γι αυτήν. Ας μην λησμονούν όμως ότι, αν δεν υπήρχε η Δημοκρατία, θα χρειάζονταν και ένα κάποιο «Φον» ή ένα κάποιο «Ντε» πριν από το επωνυμό τους, για να την αποκτήσουν —για να διανοηθούν να την αποκτήσουν.
Λίγη επίγνωση, λίγη συναίσθηση, λίγος σεβασμός δεν βλάπτει. Να μην την κρατούν, λοιπόν, για τον εαυτό τους την γνώση οι… σύγχρονοι αυτοί οιωνοσκόποι ως κρυφό φυλαχτό και υπεροπτικό προνόμιο, διότι δεν ανήκει στις αρχες της Δημοκρατίας το «όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε», ώστε να τους ξεχωρίζει από τους… ατυχέστερους το γεγονός ότι την απέκτησαν. Ας δουν και τους συμπολίτες τους έστω όπως είδαν και οι ίδιοι τους εαυτούς τους κάποτε με την ανάλογη αξίωση σε αυτό το δικαίωμα, τότε ακόμη που δεν ήσαν ήδη κάτοχοι της περίφημης ώριμης, διορατικής, απόκρυφης, ψύχραιμης και ιδιαίτερης γνώσης τους των μεγάλων παιγνιδιών και των υψηλών συσχετισμών. Αν μη τι άλλο ως δείγμα σεβασμού προς τον εαυτό τους, τον εαυτό τους ως προϊόν αυτής της ίδιας της Δημοκρατίας· και ως ένδειξη στοιχειώδους κατανόησης της θεμελιώδους αξίας ότι αρμοδιότερος όλων είναι ο λαός –ο λαός ο πάντα ικανός να τους εκπλήξει· σε όλες τις περιστάσεις.
Εκτός φυσικά αν υπηρετούν συμφέροντα και αυτοί, οπότε κατανοώ γιατί θα απεύχοντο κάτι τέτοιο και τους λυπάμαι. Τους οικτίρω για την ακρίβεια, διότι παραγνωρίζουν ότι στο επίπεδό τους αυτού του είδους τα συμφέροντα φημίζονται ανά τα μήκη και τα πλάτη της Οικουμένης από καταβολής κόσμου ως αχάριστα…
Και δυό λόγια για εμάς τους Ελλαδίτες. Η κοινή λογική λέει έπισης ότι, αν η Μεγαλόνησος είναι μέρος ενός όλου, τότε άλλο τόσο μέρος αυτού του όλου είναι και η Ελλάδα. Και χρειάζεται, νομίζω, λιγότερο από κοινή λογική για να γίνουν οι εντεύθεν παραλληλισμοί, οι αντιστοιχίες και οι αναλογίες που ισχύουν γύρω από όλα τούτα και ενταύθα.
Σχολιάστε:
