Ούτε στην Ελλάδα, ούτε χωρίς την Ελλάδα! Αυτό είναι το βάσανο αυτών που φεύγουν επειδή τούτη εδώ η χώρα τα διώχνει τα παιδιά της...
Μιλήσαμε βράδυ στο τηλέφωνο. Η Μαρία ήταν ενθουσιασμένη με τη νέα της ζωή εκτός κι αν ήσουν πιο προσεκτικός και καταλάβαινες ότι υπάρχει πίκρα, υπάρχει και θυμός και νοσταλγία ήδη για τις επιλογές που μερικές φορές δεν σου ανήκουν πραγματικά, σου επιβάλλονται από τα πράγματα!
Πότε είπες πρώτη φορά «θα φύγω απ΄ την Ελλάδα»; Την ημέρα που είδα τον πρωθυπουργό να κάνει τις ανακοινώσεις από το Καστελόριζο. Εκείνη την μέρα νόμιζα ότι έθαψα κάποιον, ότι έχω κηδεία. Μου έλεγαν ότι είμαι υπερβολική. Ήταν 23 ή 24 Απριλίου του 2010. Ο Μαξ μου έλεγε «κάτσε λίγο ακόμα, θα ζήσουμε και με τα λίγα». Δεν ήταν όμως θέμα «λίγα ή πολλά». Τώρα ο Μαξ λέει ότι είμαστε πολιτικοί μετανάστες στη Γερμανία, ότι ήρθαμε λόγω της πολιτικής κατάστασης. Το πολιτικό σκηνικό δεν σου επιτρέπει να ζήσεις στην Ελλάδα. Η χώρα μας αντιμετωπίζει οικονομική κρίση, πολιτική κρίση, κρίση αξιών, όλα μαζί. Ο Μαξ είναι Γερμανός, αλλά αισθάνεται μετανάστης εδώ.
Γιατί το πήρες τόσο βαριά; Η δική μου η «προίκα» ήταν η μόρφωση. Επενδύσαμε στη μόρφωση κι όταν κάνεις μια επένδυση θέλεις να κάνεις μια απόσβεση. Καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει μέλλον όχι μόνο για τα οικονομικά, αλλά και για την αναγνώριση των προσόντων του καθένα από μας, για τα επόμενα 15 χρόνια τουλάχιστον στην Ελλάδα. Έτσι θα φτάναμε τα 50!
Ωστόσο είχες τη δουλειά σου και τα πήγαινες πολύ καλά, ο Μαχαιρίδης μάλιστα, πολιτικός σου προϊστάμενος τότε στη Νομαρχία και μετά στην Περιφέρεια, σου πρότεινε και ήσουν υποψήφια μαζί του στις εκλογές… Ήσουν αναγνωρίσιμη και σ’ εκτιμούσαν γι αυτό που κάνεις…...
Δεν εκλέχτηκα όμως στις εκλογές, για παράδειγμα. Εγώ δεν είμαι ούτε από χωριό, ο άντρας μου είναι Γερμανός, η αδελφή μου είναι με ʼγγλο, οι ξαδέλφες μου με Λαρισαίους… Χάνω πολλά σόγια. Ούτε με υποστήριξε κάποιο πολιτικό γραφείο, ούτε έχω 25 ακίνητα.
Έτσι γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα; Μέχρι τώρα ναι! Εύχομαι από αύριο να είναι διαφορετικά. Ο λόγος που έφυγα τελικά ήταν οι συνεχείς μειώσεις μισθού και η ταυτόχρονη ισοπέδωση της δουλειάς μου. Και να ήθελες δεν υπήρχε δυνατότητα να προσφέρεις. Ό,τι έμαθα ως χημικός μηχανικός για τα σκουπίδια, για την ενέργεια, ήθελα να υπάρχει πεδίο να εφαρμοστούν. Θα μου πεις υπάρχει και ο εθελοντισμός. Συμφωνώ, αλλά θα ήθελα και στο οκτάωρό μου, στο γραφείο μου, μέσα από τη δουλειά μου να προσφέρω κάτι.
Στη Γερμανία πώς είναι τα πράγματα για σας, για τη δική σου οικογένεια; Εμείς εδώ δεν είμαστε καθαρά μετανάστες. Τα παιδιά μου, 6,5 χρονών ο Μάνος και 2 ο Αλέξανδρος μιλούν τη γλώσσα, έχουν γερμανικά διαβατήρια. Είναι βασικό να μιλάς γερμανικά. Έχουν έρθει νέα παιδιά, γιατροί φίλοι μας που μιλούσαν γερμανικά.
Κάνετε παρέα με Έλληνες; Όπου και να πάμε το αίμα νερό δεν γίνεται. Με Έλληνες κάνουμε παρέα. Βρήκαμε την ʼσπα και το Γιάννη που είναι γιατρός και φύγανε πέρυσι από τη Λάρισα. Από αυτούς που κάναμε μαζί διδακτορικό η Χριστίνα πήγε στο ʼμστερνταμ, η Ιουλία κι ο Γιώργος στην Αμερική, έχω αμέτρητα ονόματα. Η Κατερίνα και ο Κώστας πήγαν στο Κατάρ. Από τους συμφοιτητές μου πολλοί πήγαν Αμερική, Αγγλία, Γερμανία.
Λίγοι μείνανε κι αυτοί από πεποίθηση ή για οικογενειακούς λόγους. Οι καινούργιοι μετανάστες είναι όλοι με πτυχία. Τουλάχιστον. Είναι γιατροί, μηχανικοί. Οι περισσότεροι ήξεραν γερμανικά, κι άλλοι αναγκάστηκαν να μάθουν τη γλώσσα μέσα σε δύο μήνες. Αλλά βέβαια εξαρτάται την εταιρεία που εργάζεσαι. Μπορεί να έχει επίσημη γλώσσα τα αγγλικά και να μη χρειάζεσαι τόσο τα γερμανικά.
Πότε φύγατε από τη Ρόδο; Αυτό το καλοκαίρι, τον Ιούλιο. Μετά από μαραθώνιες διαδικασίες σε ό,τι αφορά εμένα ώστε να έχω τη δουλειά μου και να έρθω εδώ. Ήρθα πολλές φορές για να δώσω συνέντευξη και εργάζομαι τελικά σε μια εταιρεία που απασχολεί 250 άτομα, θυγατρική ενός παγκόσμιου κολοσσού της χημικής βιομηχανίας. Στο τμήμα μου είναι 25 άντρες, κι εγώ η μοναδική γυναίκα. Για τον Μαξ ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Η δουλειά του είναι και πάλι στο χώρο της εκπαίδευσης, είναι εκπαιδευτικός. Ξεκινάμε από την αρχή, σε μια άλλη χώρα, μια άλλη πόλη, η Χαϊδελβέργη δεν είναι η πόλη του Μαξ. Μακάρι να είμαστε τυχεροί και να μείνουμε εδώ γιατί είναι πανέμορφα.
Είναι πιο ωραία απ’ ό,τι είναι στη Ρόδο; Όχι, αλλά θα ευχαριστηθώ και θα χαρώ αυτό που μου δίνεται εδώ. Στην αρχή ήρθα με θυμό για τη χώρα μου. Κι ακόμα είμαι θυμωμένη και θα είμαι θυμωμένη μαζί της. Έβλεπα πράγματα εδώ κι έκανα τη σύγκριση, έλεγα «γιατί δεν μπορούμε να τα κάνουμε κι εμείς»; Έζησα αυτό που λένε «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει…».
Είπα να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι γιατί δεν απολάμβανα τίποτα. Είναι πανέμορφη πόλη με πράσινο, με παιδικές χαρές. Κυκλοφορώ με ποδήλατο και κράνος όπως και τα παιδιά. Διαβάζω βιβλία τα βράδια, που δεν το έκανα στην Ελλάδα, εδώ δεν βλέπει ο κόσμος τηλεόραση, μαζευόμαστε στα σπίτια και πίνουμε κρασάκι. Τώρα που μιλάμε, κι είναι βράδυ, χιονίζει έξω κι έχουμε στήσει στον κήπο τον χιονάνθρωπό μας. Έχουμε τις τέσσερις εποχές σε ό,τι αφορά τον καιρό. Στο σημείο που βρισκόμαστε είμαστε στο κέντρο της Ευρώπης. Αν πιάσεις το βελάκι και το πετάξεις στη μέση, θα βρεις εμάς. Είμαστε 1,5 ώρα από τη Γαλλία.
Οι Γερμανοί που γνωρίζετε έχουν έρθει στην Ελλάδα; Ναι, έχουν κάνει διακοπές. Εκτός από τον Γιοχάνες και τον Βόλκερ που είμαστε μαζί στο γραφείο. Τους δείχνω τον καιρό της Ρόδου, δεν τους δείχνω καν τις εικόνες της και έχουν ξετρελαθεί. Θα κλείσουν εισιτήριο, θα ρθουν το καλοκαίρι. Ο Βόλκερ θέλει να πάει στην Κάλυμνο, είναι αναρριχητής.
Οι Γερμανοί τι λένε για τους Έλληνες, πώς μας αντιμετωπίζουν; Όσοι διαβάζουν “Bild” είναι μονόπλευρα ενημερωμένοι. Πιστεύουν ότι τους τρώμε τα λεφτά. Όσοι είναι περισσότερο ενημερωμένοι ανησυχούν που δεν αντιδρούμε. Λένε «δεν θα αντιδράσει αυτός ο λαός»; Μας συγκρίνουν με τους Ισπανούς που διαδηλώνουν, που αντιστέκονται. Κάποιοι λένε ότι πολλοί βρήκανε και τα κάνανε. Αν μπορείς να φοροδιαφύγεις θα το κάνεις, αν δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί. Κι επίσης είναι διαφορετική η νοοτροπία. Ένα ποτηράκι να πιείς εδώ δεν θα οδηγήσεις, είναι ντροπή, ξεφτίλα, θα σου πάρουν το δίπλωμα.
Υπάρχουν Έλληνες που προσπαθούν και δεν τα καταφέρνουν να γίνουν δεκτοί στη Γερμανία; Πολλοί, που προσπάθησαν να έρθουν και δεν τα κατάφεραν. Οι εταιρείες δεν άνοιξαν καν τα βιογραφικά τους. Είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός. Όμως θέλω να σας πω ότι οι Γερμανοί δεν είναι «ρατσιστές». Για παράδειγμα, ο διευθυντής της Ορχήστρας της Χαϊδελβέργης είναι ένας Βούλγαρος 31 ετών, που επελέγη μέσα από 150 βιογραφικά. Ποιος θα το έκανε αυτό στην Ελλάδα;
Οι μισθοί σας είναι καλοί; Είναι καλοί, δόξα τω Θεό. Δεν θα γίνουμε πλούσιοι, αμειβόμαστε κανονικά. Είναι πολλά τα έξοδα.
Ο γιός σας πηγαίνει σε γερμανικό σχολείο; Ναι, και μια φορά την εβδομάδα κάνει ελληνικά σε φροντιστήριο. Δασκάλα του είναι μάλιστα μια κοπέλα που έχει καταγωγή από τον Αρχάγγελο! Δεν είναι θεϊκό;
Τι σου λείπει; Μου λείπει η γιαγιά μου! Οι γονείς μου ήταν εδώ πριν λίγες μέρες. Η αυλή μου, οι θείες μου, οι ξαδέλφες μου, οι φίλοι μου… Τα ψάρια μου λείπουν, η μυρωδιά τους, το να βλέπω τη θάλασσα, το γαλακτομπούρεκο γνωστού ζαχαροπλαστείου της Ρόδου. Το μέλι μας, οι ντομάτες μας, τα φρούτα μας… Όποιος έρχεται στο σπίτι μας τον κερνάμε ελληνικό κρασί.
Τρελαίνονται. Τους το δωρίζουμε κιόλας, μένουν με ανοιχτό το στόμα, δεν το ξέρουν. Πηγαίνουμε συχνά σε ένα ελληνικό κουτούκι με ρετσίνες. Ο καθένας πληρώνει το τίμημά του. ʼλλοι έμειναν και μυρίζουν τον αέρα της Ελλάδας, βλέπουν τη θάλασσα… Όλα είναι ρίσκο και πληρώνεις ένα τίμημα. Δεν μιλάω τη γλώσσα μου, μου λείπει στην καθημερινότητά μου. Θέλω να βρίσω στα ελληνικά, να κάνω πλάκα. Είναι απόφαση ζωής. Μπορεί και να μην ξαναγυρίσω και κάποιους ανθρώπους να μην τους ξαναδώ. Συγκινούμαι τώρα… ...
Πότε είπες πρώτη φορά «θα φύγω απ΄ την Ελλάδα»; Την ημέρα που είδα τον πρωθυπουργό να κάνει τις ανακοινώσεις από το Καστελόριζο. Εκείνη την μέρα νόμιζα ότι έθαψα κάποιον, ότι έχω κηδεία. Μου έλεγαν ότι είμαι υπερβολική. Ήταν 23 ή 24 Απριλίου του 2010. Ο Μαξ μου έλεγε «κάτσε λίγο ακόμα, θα ζήσουμε και με τα λίγα». Δεν ήταν όμως θέμα «λίγα ή πολλά». Τώρα ο Μαξ λέει ότι είμαστε πολιτικοί μετανάστες στη Γερμανία, ότι ήρθαμε λόγω της πολιτικής κατάστασης. Το πολιτικό σκηνικό δεν σου επιτρέπει να ζήσεις στην Ελλάδα. Η χώρα μας αντιμετωπίζει οικονομική κρίση, πολιτική κρίση, κρίση αξιών, όλα μαζί. Ο Μαξ είναι Γερμανός, αλλά αισθάνεται μετανάστης εδώ.
Γιατί το πήρες τόσο βαριά; Η δική μου η «προίκα» ήταν η μόρφωση. Επενδύσαμε στη μόρφωση κι όταν κάνεις μια επένδυση θέλεις να κάνεις μια απόσβεση. Καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει μέλλον όχι μόνο για τα οικονομικά, αλλά και για την αναγνώριση των προσόντων του καθένα από μας, για τα επόμενα 15 χρόνια τουλάχιστον στην Ελλάδα. Έτσι θα φτάναμε τα 50!
Ωστόσο είχες τη δουλειά σου και τα πήγαινες πολύ καλά, ο Μαχαιρίδης μάλιστα, πολιτικός σου προϊστάμενος τότε στη Νομαρχία και μετά στην Περιφέρεια, σου πρότεινε και ήσουν υποψήφια μαζί του στις εκλογές… Ήσουν αναγνωρίσιμη και σ’ εκτιμούσαν γι αυτό που κάνεις…...
Δεν εκλέχτηκα όμως στις εκλογές, για παράδειγμα. Εγώ δεν είμαι ούτε από χωριό, ο άντρας μου είναι Γερμανός, η αδελφή μου είναι με ʼγγλο, οι ξαδέλφες μου με Λαρισαίους… Χάνω πολλά σόγια. Ούτε με υποστήριξε κάποιο πολιτικό γραφείο, ούτε έχω 25 ακίνητα.
Έτσι γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα; Μέχρι τώρα ναι! Εύχομαι από αύριο να είναι διαφορετικά. Ο λόγος που έφυγα τελικά ήταν οι συνεχείς μειώσεις μισθού και η ταυτόχρονη ισοπέδωση της δουλειάς μου. Και να ήθελες δεν υπήρχε δυνατότητα να προσφέρεις. Ό,τι έμαθα ως χημικός μηχανικός για τα σκουπίδια, για την ενέργεια, ήθελα να υπάρχει πεδίο να εφαρμοστούν. Θα μου πεις υπάρχει και ο εθελοντισμός. Συμφωνώ, αλλά θα ήθελα και στο οκτάωρό μου, στο γραφείο μου, μέσα από τη δουλειά μου να προσφέρω κάτι.
Στη Γερμανία πώς είναι τα πράγματα για σας, για τη δική σου οικογένεια; Εμείς εδώ δεν είμαστε καθαρά μετανάστες. Τα παιδιά μου, 6,5 χρονών ο Μάνος και 2 ο Αλέξανδρος μιλούν τη γλώσσα, έχουν γερμανικά διαβατήρια. Είναι βασικό να μιλάς γερμανικά. Έχουν έρθει νέα παιδιά, γιατροί φίλοι μας που μιλούσαν γερμανικά.
Κάνετε παρέα με Έλληνες; Όπου και να πάμε το αίμα νερό δεν γίνεται. Με Έλληνες κάνουμε παρέα. Βρήκαμε την ʼσπα και το Γιάννη που είναι γιατρός και φύγανε πέρυσι από τη Λάρισα. Από αυτούς που κάναμε μαζί διδακτορικό η Χριστίνα πήγε στο ʼμστερνταμ, η Ιουλία κι ο Γιώργος στην Αμερική, έχω αμέτρητα ονόματα. Η Κατερίνα και ο Κώστας πήγαν στο Κατάρ. Από τους συμφοιτητές μου πολλοί πήγαν Αμερική, Αγγλία, Γερμανία.
Λίγοι μείνανε κι αυτοί από πεποίθηση ή για οικογενειακούς λόγους. Οι καινούργιοι μετανάστες είναι όλοι με πτυχία. Τουλάχιστον. Είναι γιατροί, μηχανικοί. Οι περισσότεροι ήξεραν γερμανικά, κι άλλοι αναγκάστηκαν να μάθουν τη γλώσσα μέσα σε δύο μήνες. Αλλά βέβαια εξαρτάται την εταιρεία που εργάζεσαι. Μπορεί να έχει επίσημη γλώσσα τα αγγλικά και να μη χρειάζεσαι τόσο τα γερμανικά.
Πότε φύγατε από τη Ρόδο; Αυτό το καλοκαίρι, τον Ιούλιο. Μετά από μαραθώνιες διαδικασίες σε ό,τι αφορά εμένα ώστε να έχω τη δουλειά μου και να έρθω εδώ. Ήρθα πολλές φορές για να δώσω συνέντευξη και εργάζομαι τελικά σε μια εταιρεία που απασχολεί 250 άτομα, θυγατρική ενός παγκόσμιου κολοσσού της χημικής βιομηχανίας. Στο τμήμα μου είναι 25 άντρες, κι εγώ η μοναδική γυναίκα. Για τον Μαξ ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Η δουλειά του είναι και πάλι στο χώρο της εκπαίδευσης, είναι εκπαιδευτικός. Ξεκινάμε από την αρχή, σε μια άλλη χώρα, μια άλλη πόλη, η Χαϊδελβέργη δεν είναι η πόλη του Μαξ. Μακάρι να είμαστε τυχεροί και να μείνουμε εδώ γιατί είναι πανέμορφα.
Είναι πιο ωραία απ’ ό,τι είναι στη Ρόδο; Όχι, αλλά θα ευχαριστηθώ και θα χαρώ αυτό που μου δίνεται εδώ. Στην αρχή ήρθα με θυμό για τη χώρα μου. Κι ακόμα είμαι θυμωμένη και θα είμαι θυμωμένη μαζί της. Έβλεπα πράγματα εδώ κι έκανα τη σύγκριση, έλεγα «γιατί δεν μπορούμε να τα κάνουμε κι εμείς»; Έζησα αυτό που λένε «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει…».
Είπα να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι γιατί δεν απολάμβανα τίποτα. Είναι πανέμορφη πόλη με πράσινο, με παιδικές χαρές. Κυκλοφορώ με ποδήλατο και κράνος όπως και τα παιδιά. Διαβάζω βιβλία τα βράδια, που δεν το έκανα στην Ελλάδα, εδώ δεν βλέπει ο κόσμος τηλεόραση, μαζευόμαστε στα σπίτια και πίνουμε κρασάκι. Τώρα που μιλάμε, κι είναι βράδυ, χιονίζει έξω κι έχουμε στήσει στον κήπο τον χιονάνθρωπό μας. Έχουμε τις τέσσερις εποχές σε ό,τι αφορά τον καιρό. Στο σημείο που βρισκόμαστε είμαστε στο κέντρο της Ευρώπης. Αν πιάσεις το βελάκι και το πετάξεις στη μέση, θα βρεις εμάς. Είμαστε 1,5 ώρα από τη Γαλλία.
Οι Γερμανοί που γνωρίζετε έχουν έρθει στην Ελλάδα; Ναι, έχουν κάνει διακοπές. Εκτός από τον Γιοχάνες και τον Βόλκερ που είμαστε μαζί στο γραφείο. Τους δείχνω τον καιρό της Ρόδου, δεν τους δείχνω καν τις εικόνες της και έχουν ξετρελαθεί. Θα κλείσουν εισιτήριο, θα ρθουν το καλοκαίρι. Ο Βόλκερ θέλει να πάει στην Κάλυμνο, είναι αναρριχητής.
Οι Γερμανοί τι λένε για τους Έλληνες, πώς μας αντιμετωπίζουν; Όσοι διαβάζουν “Bild” είναι μονόπλευρα ενημερωμένοι. Πιστεύουν ότι τους τρώμε τα λεφτά. Όσοι είναι περισσότερο ενημερωμένοι ανησυχούν που δεν αντιδρούμε. Λένε «δεν θα αντιδράσει αυτός ο λαός»; Μας συγκρίνουν με τους Ισπανούς που διαδηλώνουν, που αντιστέκονται. Κάποιοι λένε ότι πολλοί βρήκανε και τα κάνανε. Αν μπορείς να φοροδιαφύγεις θα το κάνεις, αν δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί. Κι επίσης είναι διαφορετική η νοοτροπία. Ένα ποτηράκι να πιείς εδώ δεν θα οδηγήσεις, είναι ντροπή, ξεφτίλα, θα σου πάρουν το δίπλωμα.
Υπάρχουν Έλληνες που προσπαθούν και δεν τα καταφέρνουν να γίνουν δεκτοί στη Γερμανία; Πολλοί, που προσπάθησαν να έρθουν και δεν τα κατάφεραν. Οι εταιρείες δεν άνοιξαν καν τα βιογραφικά τους. Είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός. Όμως θέλω να σας πω ότι οι Γερμανοί δεν είναι «ρατσιστές». Για παράδειγμα, ο διευθυντής της Ορχήστρας της Χαϊδελβέργης είναι ένας Βούλγαρος 31 ετών, που επελέγη μέσα από 150 βιογραφικά. Ποιος θα το έκανε αυτό στην Ελλάδα;
Οι μισθοί σας είναι καλοί; Είναι καλοί, δόξα τω Θεό. Δεν θα γίνουμε πλούσιοι, αμειβόμαστε κανονικά. Είναι πολλά τα έξοδα.
Ο γιός σας πηγαίνει σε γερμανικό σχολείο; Ναι, και μια φορά την εβδομάδα κάνει ελληνικά σε φροντιστήριο. Δασκάλα του είναι μάλιστα μια κοπέλα που έχει καταγωγή από τον Αρχάγγελο! Δεν είναι θεϊκό;
Τι σου λείπει; Μου λείπει η γιαγιά μου! Οι γονείς μου ήταν εδώ πριν λίγες μέρες. Η αυλή μου, οι θείες μου, οι ξαδέλφες μου, οι φίλοι μου… Τα ψάρια μου λείπουν, η μυρωδιά τους, το να βλέπω τη θάλασσα, το γαλακτομπούρεκο γνωστού ζαχαροπλαστείου της Ρόδου. Το μέλι μας, οι ντομάτες μας, τα φρούτα μας… Όποιος έρχεται στο σπίτι μας τον κερνάμε ελληνικό κρασί.
Τρελαίνονται. Τους το δωρίζουμε κιόλας, μένουν με ανοιχτό το στόμα, δεν το ξέρουν. Πηγαίνουμε συχνά σε ένα ελληνικό κουτούκι με ρετσίνες. Ο καθένας πληρώνει το τίμημά του. ʼλλοι έμειναν και μυρίζουν τον αέρα της Ελλάδας, βλέπουν τη θάλασσα… Όλα είναι ρίσκο και πληρώνεις ένα τίμημα. Δεν μιλάω τη γλώσσα μου, μου λείπει στην καθημερινότητά μου. Θέλω να βρίσω στα ελληνικά, να κάνω πλάκα. Είναι απόφαση ζωής. Μπορεί και να μην ξαναγυρίσω και κάποιους ανθρώπους να μην τους ξαναδώ. Συγκινούμαι τώρα… ...
Γράφει : Pοδούλα Λουλουδάκη
Σχολιάστε:
