Βλέπουμε ότι με λίγες και απλές κινήσεις μπορεί να επέλθει ανάκαμψη στην ελληνική οικονομία. Έτσι καλά είναι τα νέα από τον τομέα των εξαγωγών, οι οποίες και αυξάνονται, ενώ μειώνονται οι εισαγωγές. Ωστόσο οι φόροι παραμένουν υψηλοί και έκαναν την εμφάνισή τους νέα χαράτσια, ελέω δανειστών, προκειμένου να δαπανηθούν και τα τελευταία χρήματα που έχουν βάλει στην άκρη για ώρα ανάγκης οι Έλληνες πολίτες.
Ως γνωστόν η Ελλάδα αποτέλεσε το βασικό πειραματόζωο στα σχέδια της παγκόσμιας διαπλοκής, αφού, εάν περνούσαν κάποια πράγματα σε εμάς τους… «ατίθασούς», θα ήταν εύκολο να περάσουν «ανώδυνα» και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η τακτική πλέον γνωστή. Οι λεγόμενες αγορές, δηλαδή οι οργανισμοί που «τροφοδοτούν» τα κράτη με χρήμα, τα υπερδάνεισαν με μεγάλους τόκους, με αποτέλεσμα η κρίση να έχει καταλάβει ολόκληρη την Ευρωζώνη.
Ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών μαζί με την αμερικανική, που τον τελευταίο καιρό «τρίζει» αρκετά, θα απαιτήσει μια παγκόσμια οικονομική λύση για να γλυτώσουμε δήθεν από τις αγορές των τοκογλύφων. Πόσοι πολιτικοί και οικονομολόγοι, ανάμεσά τους πολλοί Έλληνες, εκθειάζουν μια τέτοια ιδέα! Πρόσφατα αρχηγός ελληνικού κόμματος δήλωσε: «Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει τον εαυτό της (…) για να μπορέσουμε να επιβάλλουμε θεσμούς παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, οι οποίοι είναι απολύτως αναγκαίοι, εάν δεν θέλουμε να καταλυθεί η ίδια η δημοκρατία».
Το θέμα είναι, όμως, ότι η παγκόσμια κυβέρνηση υπάρχει ήδη και απλά θα εμφανιστεί επίσημα. Χρήμα δεν θέλει, αφού έχει ήδη όλα τα λεφτά. Θέλει σε πρώτη φάση την «προαιρετική» μας υποδούλωση και την πτώση μας στην απανθρωπιά. Εκεί που πολλοί θα πατούν επί πτωμάτων για να γλυτώσουν τον εαυτό τους.
Προς το παρόν έχουν την τεχνητή οικονομική κρίση να μας ταλανίζει και όταν «στριμώχνεται» λίγο η κατάσταση δίνεται παράταση στο χρέος, έτσι ώστε να ηρεμούν οι μάζες και να συνεχίσει η ζωή να τραβάει την ανηφόρα, που λέει και το τραγούδι.
Το σχέδιο μπορεί να υπάρχει, εμείς, ωστόσο, οφείλουμε να προσπαθούμε σε όλα τα επίπεδα. Για την Ελλάδα υπάρχουν δύο δρόμοι: Αυτός της πλήρους εξάρτησης-ισοπέδωσης από παγκόσμια κέντρα αποφάσεων και εκείνος της αξιοπρέπειας, της εθνικής υπόστασης, της συνεργασίας και της αυτοδιαχείρισης. Για να μην μας πουν κάποιοι ουτοπιστές, τους πληροφορούμε ότι γνωρίζουμε ότι ο δεύτερος δρόμος είναι δύσκολος αλλά όχι ακατόρθωτη η διάβασή του.
Όπως αντιλαμβάνεστε τα πάντα στην ζωή είναι θέμα επιλογής. Ας διαλέξουν, λοιπόν, τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες αυτής της χώρας. Και ποιος ξέρει, η σωστή επιλογή, ίσως μας καταστήσει για ακόμα μια φορά πρωτοπόρους και «μεταλαμπαδευτές».
Σχολιάστε:
