31 Δεκεμβρίου 2026, πλανήτης Γη. Ο παλιός χρόνος μετράει ώρες. Σε λίγο ετοιμάζεται να φύγει πιστός κι αυτός στο ατέλειωτο ταξίδι της αιωνιότητας. Όπως κάθε χρονιά, κάθε διαχρονική περίοδο ελαχιστότατη ή μέγιστη ανάλογα με τη χρονική αντίληψη της ανθρώπινης σκέψης από τη στιγμή του
Η ανθρωπότητα μεταβαλλόμενη κοινωνικά, ηθικά και τεχνικά κατά τρόπο γεωμετρικό, προσπαθεί να βρει το στίγμα και τον χαρακτήρα της μέσα από τις άφθαρτες και κλασικές θεωρίες της φιλοσοφικής, θρησκευτικής και υπερβατικής σκέψης.
Η σάρωση της εξέλιξης όμως έχει κτυπήσει βάναυσα τις εθνολογικές ισορροπίες. Συγκρινόμενες με τους προηγούμενους αιώνες, το μόνο που ένας ιστορικός αναλυτής μπορεί να κάνει, είναι «υποθέσεις εργασίας» και «ασκήσεις εργαστηρίου».
Ο αυτοματισμός, η πληροφορική, οι οικονομικοί δείκτες, υπερεθνικές βιομηχανικές κοινοπραξίες, κεντρικές τράπεζες, πανίσχυρες γεωκεντρικές δυνάμεις μετρημένες στα δάκτυλα της μιας χειρός, με το υποκοριστικό «Πλανητάρχες», εφαρμόζουν χωρίς την παραμικρή αντίσταση τις απόψεις τους, τις οδηγίες τους, τις εντολές τους.
Τα έθνη, τα κράτη και μέσα σ’ αυτά οι άνθρωποι-πολίτες είναι πλέον ταξινομημένοι κατά σαφή και διακεκριμένο τρόπο, πλούσιοι (οι λίγοι) και φτωχοί (οι πολλοί). Πατρίκιοι και πληβείοι. Του ενός κόσμου και του άλλου (ο τρίτος έχει συγχωνευθεί). Οι μεν απολαμβάνουν από τους δε, μέσα από τους ρυθμούς μιας αμείλικτης βιομηχανοποίησης και άτεγκτης παραγωγικότητας που τους έχει επιβληθεί.
Το αντίτιμο; Η ψευδαίσθηση ενός άκρατου καταναλωτισμού, η φαντασίωση μιας αστικοποιημένης διαβίωσης, φαντασμαγορικά ΜΜΕ, μέσα από μία ατέλειωτη αγωνία ξεγλιστρήματος από τα όρια της εξαθλίωσης και πενίας.
Το σύστημα είναι καλά δομημένο, προστατευμένο και έχει προβλέψει όλους τους αναγκαίους μηχανισμούς για να διατηρείται και να επιβιώνει.
Ισχυρή αστυνομική και στρατιωτική προστασία, αθρόα έκδοση πλαστικοποιημένου χρήματος, καθολική αρχειοθέτηση στις μνήμες γιγαντιαίων ηλεκτρονικών υπολογιστών κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά και των ίδιων των κατοίκων της Γης. Τα πάντα ελέγχονται, τα πάντα επιβάλλονται με τέτοιο τρόπο που αφήνουν ελάχιστες δυνατότητας στους πολίτες να αντιδράσουν μέσα από τα εθνικά, κοινωνικά και ατομικά αντανακλαστικά τους, για μία αλλαγή, μία στροφή προς τις πατροπαράδοτες αξίες, τα ήθη και τα έθιμα, τις ρίζες, τη θρησκεία, την οικογένεια, την απλότητα, την πνευματική και ψυχική υγεία, την αυτοπραγμάτωση και αυτοτελείωση.
Να βρουν οι άνθρωποι-πολίτες-πιόνια μια διέξοδο, μέσα στα ιστορικά γεωγραφικά σύνορα των πατρίδων που γεννήθηκαν για να σπάσει και να πεταχθεί μακριά το ‘’κουκούλι’’ ενός αβάσταχτου τεχνητού τρόπου ζωής που ροκανίζει με ταχύ ρυθμό τον κύκλο της και να επανέλθει στον παραδοσιακό και φυσιολογικό ρυθμό της ισορροπίας και του μέτρου.
31 Δεκεμβρίου 2026, Ελλάδα.
Μία αρχαιότατη χώρα με λαμπρή και πολυτάραχη ιστορία.
Κάποτε πολύ μεγάλη, τώρα πολύ μικρή. Τα σύνορά της άλλαξαν πολλές φορές. Σήμερα το Αιγαίο είναι χωρισμένο σε ανατολικό και δυτικό. Το ένα ελέγχεται από την Τουρκία και το άλλο από την Ελλάδα. Τα παλαιά Δωδεκάνησα έχουν συρρικνωθεί σε εννέα και τους έχει επιβληθεί πλήρης αποστρατιωτικοποίηση. Η γείτονα Τουρκία υπεραιώνιος εχθρός της εφαρμόζοντας τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (Τζαμάικα 1982), έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια και τον εναέριο χώρο της μέχρι τη Σκόπελο και τη Σκύρο.
Μετά την πρόσφατη στρατιωτική σύγκρουση το μουσουλμανικό στοιχείο της Θράκης σαφώς υπέρτερο αριθμητικά από τους Θρακιώτες (αποτελούν την ελληνική μειονότητα) κατάφερε και ενώθηκε με τη Μητέρα Πατρίδα καταργώντας το νομό Έβρου, ο οποίος πλέον αποτελεί τα νέα διευρυμένα προς δυσμάς σύνορα της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, ελέγχοντας τοιουτοτρόπως τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης.
Το Status-Quo της περιοχής έχει αλλάξει άρδην με την Κύπρο διαιρεμένη σε δύο κρατίδια, το Ελληνοκυπριακό και το Τουρκοκυπριακό.
Το Μουσουλμανικό Τόξο απειλητικό παρά ποτέ πιέζει ασφυκτικά τα βόρεια σύνορα της χώρας με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (τέως FYROM) και την Αλβανία να διεκδικούν αντίστοιχα τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα. Πώς να γίνει διαφορετικά;
Το δόγμα του «Ζωτικού Χώρου» φαντάζει πολύ λογικότερο στους διεθνείς οργανισμούς από το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα των Ελλήνων. Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις. Αρκεί να παρατεθούν οι πληθυσμιακές αναλογίες που δημιουργούν μία άνευ προηγουμένου διψασμένη για κατανάλωση αγορά.
Από τη μία πλευρά 100 εκατομ. Τούρκοι, 5 εκατ. Σκοπιανοί, με 15 εκατ. Αλβανοί, με τάση διαρκώς αυξητική. Από την άλλη 7 εκατ. Ελληνάρες που αναπολούν και λειώνουν σαν καραμέλα το ένδοξο παρελθόν τους.
Με φθίνουσα τάση, με το 60% υπερήλικες και το υπόλοιπο 40% (το δυναμικό και ικανό προς παραγωγή) βυθισμένο κυριολεκτικά σε καταναλωτικό τέλμα. Μία χώρα με κοινωνικά απομονωμένους πολίτες που ανταμώνουν μόνο στους χώρους εργασίας και διασκέδασης.
Το φαινόμενο των μονοπυρηνικών οικογενειών (του ενός ατόμου) είναι σύνηθες και εξαπλώνεται ανησυχητικά σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού πληθυσμού.
Δεν μιλούν καλά ελληνικά, η γλώσσα έχει αλλοτριωθεί από μίγματα φραγκολεβαντίνικων. Στις τηλεοράσεις, στα περιοδικά, στις εφημερίδες, στα τρόφιμα, στις επιγραφές, στα είδη, σχεδόν παντού όλα λέγονται και γράφονται στα αγγλικά από … μόδα και γιατί … έτσι τους αρέσει.
Το περίφημο ελληνικό λεξιλόγιο, το πρώτο στον κόσμο σε αριθμό στοιχείων, που πάνω του δομήθηκαν σχεδόν όλες οι επιστήμες του ανθρώπινου είδους, έχει περιορισθεί στην πράξη σε ορισμένες εκατοντάδες. Ήδη, στις μεγαλουπόλεις λειτουργούν φροντιστήρια-ινστιτούτα της ελληνικής γλώσσας που με εξετάσεις μπορεί ο καθείς να πάρει αντίστοιχο πτυχίο-πιστοποιητικό (τύπου lower, Proficiency κλπ).
Το αγροτικό δυναμικό, ήταν πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα της πρωτογενούς παραγωγής, αριθμεί μόνο λίγες χιλιάδες. Κατά κανόνα τα τρόφιμα εισάγονται και τις εναπομένουσες παραγωγικές αγροτικές εκτάσεις τις καλλιεργούν αλλοδαποί μετανάστες.
Και όχι μόνο αυτοί.
Στα εργοτάξια, στα λιμάνια, στα εργοστάσια, στα μαγαζιά, στα ξενοδοχεία, παντού αλλοδαποί. Οι ξένοι που κατοικούν στη χώρα αυτή προσεγγίζουν τα 2 εκατ. και έχουν αποκτήσει πολιτικά δικαιώματα. Με τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τα παιδιά τους, τα σχολεία τους, τα γκέτα τους, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
Η ύπαιθρος έχει σχεδόν ερημωθεί με εκατοντάδες χωριά μοιρασμένα και εγκαταλελειμμένα.
Το αδηφάγο «κράτος» των Αθηνών έχει συγκεντρώσει πάνω από το 50% του πληθυσμού και απορροφά το 70% του ΑΕΠ της χώρας για να συντηρείται. Ο υπόλοιπος λαός στοιβάζεται και αυτός σε παρόμοια αστικά κέντρα (Θες/νίκη, Λάρισα, Πάτρα, Ηράκλειο, κλπ) με έντονα τοπικιστικό χαρακτήρα απομονωτισμού και ανεξαρτητοποίησης από την κεντρική διοίκηση.
Η εγκληματικότητα μαζί με τα ναρκωτικά έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο φέρνοντας τη χώρα στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως. Σε αθλητικές ομάδες επενδύονται τεράστια ποσά για να προσφέρουν τον απαραίτητο «Άρτον και Θεάματα» με αθλητές εισαγόμενους που κοστίζουν σε συνάλλαγμα όσο το 10% των εξαγωγών των εγχώριων προϊόντων.
Η Ελληνική Κεντρική Διοίκηση (ΕΚΔ) έχει διαδεχθεί τυπικά και ουσιαστικά το πεπαλαιωμένο σχήμα της κυβέρνησης. Έτσι επιτυγχάνεται καλύτερη επικοινωνία με το Κεντρικό Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο (ΚΕΔ), το οποίο με τη σειρά του (σαν δευτεροβάθμιο όργανο) παίρνει εντολές από την Ατλαντική Οικονομική Κοινότητα (ΑΟΚ).
Και το σενάριο επιστημονικής φαντασίας φαίνεται ότι καλά κρατεί. Ξανά λοιπόν στο σήμερα.
Δεκέμβριος 1996, Ελλάδα.
Με τη λογική επί των τύπων των ήλων, μπορεί αυτή η χώρα να υποστεί σταδιακά αφελληνισμό, ακρωτηριασμό, εθνική αλλοτρίωση;
Ο Έλληνας φιλόσοφος Επίκτητος είχε πει για το μέγα δράμα του γένους:
«Η Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω, πρόδωσε συχνά τους Έλληνες στο δρόμο τους. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΕΞΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟ».
Ας είναι ευτυχισμένο το 1997.
23 Δεκεμβρίου 1996
*Α. Γ. ΤΕΝΕΚΟΥΔΗΣ, Μέλος Δ.Σ. Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος
Σχολιάστε:
