Υπάρχει μια απλή λογική διαπίστωση:
Όταν ο φορολογικός συντελεστής είναι μηδέν, το κράτος δεν εισπράττει καθόλου έσοδα.
Το ίδιο ισχύει αν ο φορολογικός συντελεστής είναι ίσος με 100%, για τον απλούστατο λόγο ότι ο φορολογούμενος δεν έχει κανένα κίνητρο να δουλέψει από τη στιγμή που το κράτος θα του πάρει όλα τα λεφτά. Ή απλά οι επιχειρήσεις θα κλείσουν λόγω αδυναμίας να αντεπεξέλθουν.
Σύμφωνα με τον κ. Laffer, υπάρχει ενδιάμεσα ένας ιδανικός φορολογικός συντελεστής, π.χ. για κεφάλαιο ή εισόδημα, που μεγιστοποιεί τα έσοδα του κράτους.
Αν ο ισχύων συντελεστής, π.χ. εισοδήματος, είναι μεγαλύτερος από τον ιδανικό, ο κρατικός κορβανάς θα εισπράττει λιγότερα έσοδα από αυτά που θα μπορούσε. Αν είναι μικρότερος, το κράτος θα μπορούσε να τον αυξήσει για να πλησιάσει τον ιδανικό συντελεστή και να μεγιστοποιήσει τα φορολογικά του έσοδα.
Αυτό σημαίνει όμως ότι μια αύξηση των συντελεστών, μπορεί είτε να αυξήσει είτε να μειώσει τα φορολογικά έσοδα, ανάλογα με τις συνθήκες. Ανάλογα το σε ποιον λαό απευθύνεσαι. Ο ιδανικός φορολογικός συντελεστής μπορεί να είναι μικρός ή μεγάλος.
Στο παράδειγμα της Ελλάδας π.χ., αν ο λαός πιστεύει ότι τα χρήματά του τα έφαγαν κάποιοι επιτήδειοι, ο ιδανικός φορολογικός συντελεστής μειώνεται και μια αύξηση της φορολογίας ΜΕΙΩΝΕΙ τα έσοδα του κράτους.
Αν ο λαός πιστεύει ότι οι ίδιοι επιτήδειοι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να τιμωρηθούν, αν βλέπει μόνο τον Τσοχατζόπουλο μέσα και τους Μαντέληδες έξω, πάλι η αύξηση της φορολογίας μειώνει τα έσοδα.
Αν ο λαός βλέπει τα χρήματά του να μην επιστρέφουν στον ίδιο, αλλά να πηγαίνουν στους ξένους τοκογλύφους ή μόνο στις τράπεζες… πάλι μια αύξηση της φορολογίας θα μειώσει τα έσοδα.
Αν υπάρχει γενικευμένο αίσθημα αδικίας, τα έσοδα θα μειωθούν…
Αν υπάρχει κατάφωρη παραβίαση του συντάγματος και εκπτώσεις στο δημοκρατικό πολίτευμα, πάλι ο ιδανικός φορολογικός συντελεστής γίνεται ιδιαίτερα χαμηλός. Πάλι μια αύξηση της φορολογίας θα φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιθυμεί η κυβέρνηση.
Αν το εισόδημα έχει ήδη πέσει σημαντικά, πάλι ο κόσμος θα επιλέξει να φέρει φαγητό στο τραπέζι αντί να πληρώνει το κράτος.
Αν κλείσουν οι επιχειρήσεις, εξαιτίας των μειωμένων εσόδων και της υπερφορολόγησης, πάλι τα έσοδα του κράτους μειώνονται.
Αν ο κόσμος βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται, ενώ το εισόδημα αυτών που επιβάλουν τους υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές δυσανάλογα υψηλό, πάλι τα έσοδα του κράτους θα μειωθούν…
Αν ο κόσμος δεν πιστεύει ότι “μαζί τα φάγαμε” τα έσοδα θα μειωθούν
Αν η χώρα γίνει αποικία, τα έσοδα θα μειωθούν…
Αν το διακύβευμα είναι κάτι μηδενικής ηθικής αξίας όπως η παραμονή στο ευρώ, τα έσοδα θα μειωθούν. Πολύ απλά γιατί η ανοχή του κόσμου στις θυσίες θα είναι ιδιαίτερα χαμηλή.
Αν η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα είναι μειωμένη, η αύξηση της φορολογίας θα μειώσει τα έσοδα του κράτους.
Αν, αν, αν, …
Αν έχουμε μια κατάσταση παρόμοια με τη σημερινή, τα έσοδα θα μειωθούν.
Λογύδρια περί μειωμένης φορολογικής συνείδησης, “οικονομικού πατριωτισμού” και πάταξης της φοροδιαφυγής, δεν θα αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα – και ευτυχώς στη συγκεκριμένη κατάσταση.
Και το ερώτημα είναι, όλα αυτά δεν είναι γνωστά στους σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής; Σε αυτούς που ψήφισαν με τόση χαρά έναν υφεσιακό προϋπολογισμό; Σαφώς και είναι γνωστά, μια και τα ξέρουν μέχρι και οι πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών. Και όπως είπε ο πρώην υπουργός οικονομικών επί Σημίτη, καθηγητής μακροοικονομίας Νίκος Χριστοδουλάκης όταν ρωτήθηκε Ο ΙΔΙΟΣ τι θα έκανε αν ήταν και τώρα υπουργός οικονομικών, “μα κύριοι, ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ”!
Σχολιάστε:
