Μέχρι πριν την Σύνοδο της Πέμπτης, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να φανταστούν αυτό που θα επακολουθούσε, κάποιοι είχαν μια ασαφή εικόνα για όλο αυτό που είχε προηγηθεί από την προεκλογική περίοδο μέχρι την Σύνοδο και κάποιοι, ελάχιστοι, ήξεραν ακριβώς το σενάριο που θα «έπαιζε» στην Σύνοδο, αλλά δεν γνώριζαν το αποτέλεσμα. Αυτά όλα αποτυπώθηκαν εμφανώς δεκαεπτά ημέρες νωρίτερα, στα αποτελέσματα των εκλογών, τα οποία βέβαια αποκωδικοποιούνται τώρα, μιας και πριν την Σύνοδο ήταν από θολά έως… συνομωσιολογικά !
Το κόμμα που του έτυχε – και κυριολεκτώ στο «έτυχε» - να ενσαρκώσει το όραμα της αλλαγής της Ευρώπης στην Ελλάδα, ήταν αναμφισβήτητα ο ΣΥΡΙΖΑ. Το γιατί είναι απλούστατο. Ήταν το μόνο άφθαρτο, φιλολαϊκό, χωρίς ακραίες θέσεις όπως το ΚΚΕ, χωρίς πατριωτικές κορώνες όπως οι ΑΝ.ΕΛ. και χωρίς χρωματισμένο και ξύλινο αρχηγό όπως η ΔΗΜΑΡ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, όντας μια ανώριμη πολιτική δύναμη του 4,5%, μια πολυφωνική παραφωνία των διαφόρων συνιστωσών, άπατρις, δεν κατάφερε να πείσει για την διορατικότητά του, με αποτέλεσμα να χάσει τις ευκαιρία να πραγματοποιήσει όχι μόνο το δικό του όραμα, αλλά και ολόκληρης της νότιας Ευρώπης.
Είναι πλέον φανερό ότι οι υπόλοιποι ηγέτες της νότιας Ευρώπης περίμεναν την έκβαση των εκλογών για να οργανώσουν κατάλληλα την επίθεσή τους κατά της Γερμανίας στην Σύνοδο. Και αυτό έκαναν, μετά την παντελή απουσία της Ελλάδας στο παιχνίδι των διαπραγματεύσεων. Το σενάριο του Νότου ήταν εξαιρετικά απλό: «Εμείς θα το κάνουμε έτσι κι αλλιώς, διαλέξτε αν θα είστε μαζί μας ή με τους άλλους». Κι εμείς διαλέξαμε τους άλλους ! Θα ήθελαν να είναι η Ελλάδα η χώρα που θα ξεκινούσε την ανατροπή, για διάφορους λόγους, αλλά τα ΜΜΕ δεν τους έκαναν το χατίρι.
Φυσικά, δεν ήταν καθόλου τυχαία, ούτε τα προεκλογικά τρομοκρατικά δημοσιεύματα, ούτε το πρωτοφανές πλήθος των ξένων πρακτορείων δημοσιογράφων και το ενδιαφέρον τους για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι μύριζαν στον αέρα μια έντονη και γλυκιά μυρωδιά αλλαγής, όλοι αισθάνονταν ένα αεράκι φρεσκάδας, αλλά δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν να συγκεκριμενοποιήσουν τις λεπτομέρειες. Απεναντίας, το γερμανικό στρατόπεδο (εντός, εκτός, και επί τα αυτά) ήξερε πάρα πολύ καλά ότι οποιαδήποτε αλλαγή, σίγουρα δεν θα ήταν για το καλό τους.
Η Γερμανία θα έχανε τα τεράστια κέρδη που απομυζά από τον Ευρωπαϊκό Νότο, οι πολιτικοί μας όχι μόνο θα έχαναν τις θεσούλες τους αλλά πιθανότατα οι περισσότεροι από αυτούς θα βρίσκονταν στην φυλακή και οι δορυφόροι των Γερμανών θα έχαναν όλα τους τα προνόμια.
Το παραπάνω σενάριο ο ΣΥΡΙΖΑ το γνώριζε. Κι αυτό φαίνεται από τα λόγια του Τσίπρα, όταν έλεγε ότι έχουν μιλήσει με τις διάφορες αριστερές δυνάμεις της Ευρώπης. Εννοείται ότι αυτές οι “αριστερές” δυνάμεις δεν ήταν άλλες από τις κυβερνητικές δυνάμεις (Μόντι, Ραχόι κλπ), αλλά δεν μπορούσε να «κάψει» το σενάριο.
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ικανός να κυβερνήσει και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων μιας τέτοιας πανευρωπαικής κίνησης. Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Έχει όμως τον χρόνο να ανασυνταχθεί, να οργανωθεί και να λειτουργήσει πλέον ώριμα και σοβαρά. Να αποδείξει τον δυναμισμό που πρόβαλε, να προασπίσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να αναθεωρήσει τις ιδέες του περί πατριωτισμού. Ειδικά το τελευταίο, στο οποίο δεν έχει και την καλύτερη φήμη (όχι άδικα) και το οποίο έχει δεχτεί την μεγαλύτερη επίθεση, πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει ποιοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τι απαιτούν τελικά αυτοί οι ψηφοφόροι. Πρέπει να σπάσει αυγά και, όπως λέει και ο ποιητής, είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα κάνουν και οι πολίτες, όταν διαπιστώσουν ότι υπάρχει ένα κόμμα ώριμο που προασπίζει τα συμφέροντά του και όχι τα συμφέροντα άλλων.
Σχολιάστε:
