Σε μερικές μέρες στην Ελλάδα θα διεξαχθούν εκλογές. Το πολιτικό σύστημα δεν έχει αλλάξει.
Οι ίδιοι, περίπου, άνθρωποι με διαφορετικά «κουστούμια νοοτροπίας» αλλά με την ίδια νοοτροπία του παρελθόντος. Διεθνείς αναλυτές αναφέρουν ότι η Ελλάδα αποτελεί για την Ευρωπαϊκή Ένωση την ίδια πληγή όπως το Αφγανιστάν για τις ΗΠΑ. Διοχετεύονται μεγάλα ποσά για την τακτοποίηση των κακώς κειμένων και αποτέλεσμα δεν υπάρχει.
Αποτέλεσμα δεν υπάρχει, σύμφωνα με τα όσα γράφονται, επειδή η νοοτροπία των πολιτικών είναι στοχευόμενη σε άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με την αντιμετώπιση της οικονομικής καταστροφής –που ήδη αποτελεί γεγονός- και την ανάκαμψη.
Η στόχευση είναι στο άμεσο προσωπικό τους συμφέρον (ο νεποτισμός περιλαμβάνεται) και λίγο τους ενδιαφέρει η παράλυση του κρατικού μηχανισμού, η επιδημία της διαφθοράς, η αποτελεσματική λειτουργία της δικαιοσύνης, η ουσιαστικής έλλειψη παιδείας, η αξιοπιστία εντός και εκτός της χώρας και η δημόσια ασφάλεια.
Ακόμη περισσότερο επιτείνει την αγωνία για τα μελλούμενα η μη συμπαγής κατάσταση εντός των δύο πολιτικών κομμάτων, τα οποία κατακερματίσθηκαν και δημιουργήθηκαν νέα μορφώματα. Όσοι «αρχηγοί» απεχώρησαν για να δημιουργήσουν νέα πολιτικά σχήματα στην ουσία αποτελούν «αναχώματα» για να εμποδίσουν ψήφους να διαρρεύσουν σε αντίθετης ιδεολογίας κόμματα. Αυτοί όμως που έμειναν πίσω –θεωρώντας τους εαυτούς τους «εν δυνάμει» αρχηγούς- πριονίζουν με διαφόρους τρόπους τις καρέκλες των επισήμων αρχηγών και αναμένουν πότε –σύντομα, δηλαδή- το κόμμα τους θα αντιμετωπίσει μια εκλογική πανωλεθρία προκειμένου να διεκδικήσουν ηγετική θέση. Ήδη έχουν σχηματισθεί ομάδες φιλόδοξων πολιτικών εντός των μεγάλων κομμάτων με σκοπό και σκεπτικό «τι θα κάνουν όταν οι νυν αρχηγοί αποδειχθούν ανίκανοι να κερδίσουν την εκλογική διαμάχη».
Η χώρα σύρεται σε εκλογές χωρίς το πολιτικό σύστημα –δικαίως- να έχει την «έξωθεν καλήν μαρτυρία».
Τα λεγόμενα από τα χείλη των υποψηφίων να καταλάβουν τις θέσεις της Βουλής μόνον αλαζονεία και υποκρισία αποτελούν και φυσικά περιφανέστατη άγνοια του τι ακριβώς συμβαίνει και τι θα επέλθει.
Βέβαια κάποιοι το γνωρίζουν –μερικώς- αλλά και αυτοί δεν θέλουν να πούνε την αλήθεια επειδή πιστεύουν ότι ο λαός δεν επιθυμεί να μάθει την αλήθεια.
Με την πίεση των ξένων άρχισαν να αναδύονται στη επιφάνεια –επιλεκτικά όμως- κάποια τρανταχτά σκάνδαλα, ίσως βολεύουν και οι εκλογές σ’ αυτό- ενώ παραμένουν θαμμένα και προστατευμένα πολλά άλλα.
Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και οι λειτουργοί του από πολλά χρόνια δημιούργησαν ένα σύστημα αμύνης τόσο αποτελεσματικό και με συνταγματικά δημοκρατική επίφαση το οποίο στην ουσία τοποθετεί στο απυρόβλητο όλους όσους διενεργούν εγκληματικές πράξεις σε βάρος του λαού, εφόσον όμως έχουν την ιδιότητα του εκλεγμένου πολιτικού.
Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να δικάσει –και να καταδικάσει- πολιτικό αλλά παραπέμπει την υπόθεση στη Βουλή. Από εκεί και πέραν ακολουθούν εξεταστικές μέχρι να παραγραφεί το έγκλημα ή να μην βρεθούν αρκετά στοιχεία ώστε η υπόθεση να κλείσει. Έχουμε άλλωστε το πρόσφατο παράδειγμα, όπως και το παράδειγμα ενός μοναχού που φυλακίσθηκε (ωραίο ήταν το πυροτέχνημα), ενώ όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι απολαμβάνουν τις πράξεις τους ανενόχλητοι προκαλώντας την οργή του κόσμου.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε κάποτε μεγάλη ηγετική μορφή της χώρας ότι «οι πρωθυπουργοί δεν μπαίνουν φυλακή»! Από τότε πού ειπώθηκε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Η νοοτροπία αυτή όμως δεν έχει αλλάξει.
Ο κόσμος έχει πλέον αντιληφθεί το ελεεινό παιχνίδι που παίζεται εις βάρος του –και αυτό επειδή η οικονομική καταστροφή έγινε πλέον αντιληπτή σαν γεγονός «άδειας τσέπης» και πλήρους ανασφάλειας, όπως και με τις ληστρικές επιδρομές με τη μορφή φόρων που θυμίζουν τρόπους που η Οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τους σκλάβους της και έχουν στραφεί με τρόπο θεαματικό σε κόμματα των άκρων.
Η εκπληκτική άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι μία ενδεικτική μεταστροφή των επιλογών αξιοπρόσεκτου μέρους των ψηφοφόρων. Ίσως δεν συμφωνούν απόλυτα με την ιδεολογία αυτού του κόμματος, θέλουν όμως να τους δώσουν μια ευκαιρία εξαιτίας των όσων ευαγγελίζονται: δημεύσεις περιουσιών των πολιτικών που προέκυψαν από καταχρήσεις, δημόσια ασφάλεια, να φύγουν οι παράνομοι εγκληματίες αλλοδαποί, και τα βασικά για μια διαβίωση που θα ανταποκρίνεται στις καθημερινές ανάγκες και θα απαλλάξει τον πολίτη από την αγωνία του αύριο.
Η χώρα μας στο παρελθόν ευεργετήθηκε από άλλα κράτη. Οι ΗΠΑ χορήγησαν μεταπολεμικά εξαιρετικά μεγάλη βοήθεια για τη σωτηρία της χώρας. Από τα τεράστια αυτά ποσά –που ποτέ κανείς δεν έμαθε το πραγματικό ύψος τους- ελάχιστα δαπανήθηκαν για την ανάπτυξη της χώρας – τα έφαγαν οι επιτήδειοι πολιτικοί και τα δορυφορούμενα τσιράκια τους. Εκείνο που στο τέλος έμεινε και καλλιεργήθηκε επιμελημένα ήταν ένας έντονος αντιαμερικανισμός ο οποίος ακόμη και σήμερα καλλιεργείται όταν αυτό βολεύει τους «κρατούντες».
Απεναντίας είναι απορίας άξιο η στάση των πολιτικών της Ελλάδας –αλλά και των «λειτουργών» (;) στα ΜΜΕ- για τη στάση της Γερμανίας σχετικά με την Ελληνική πραγματικότητα. Βέβαια δεν έχουμε πόλεμο, οδηγούν όμως τη χώρα σε μια πλήρη υποδούλωση την στιγμή που για χρόνια ολόκληρα λυμαίνονταν την ελληνική αγορά με πωλήσεις προϊόντων «ποιότητος» -όπως τα περιβόητα υποβρύχια και άλλα που δεν είναι γνωστά. Προφανώς τώρα αποφάσισαν να δημιουργήσουν άλλα σχήματα κατάκτησης της χώρας και οπωσδήποτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα άλλαξε τα αφεντικά του.
Σημείο των καιρών είναι οι επιθέσεις του κόσμου σε εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος – είτε αυτές είναι με γιαούρτια και αυγά, είτε φραστικές. Κάποιοι απ αυτούς τους πολιτικούς που εισέπραξαν την οργή και την απέχθεια του κόσμου είναι και συμπαθείς. Αυτό όμως δεν έχει σημασία, είναι εκπρόσωποι ενός διεφθαρμένου συστήματος. Αυτού του συστήματος που ακόμη και πρωθυπουργοί το διαπίστωσαν, το αποδέχτηκαν και δεν το πείραξαν ενώ κάποιοι άλλοι σε άλλες χώρες θα είχαν αυτοκτονήσει. Δεν πρέπει λοιπόν να διαμαρτύρονται αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ και απέκτησαν μυθικές περιουσίες που δεν είναι δικές τους αλλά ανήκουν σ’ αυτούς από τους οποίους έκλεψαν τα πάντα και τους εξαθλίωσαν με αχρείο τρόπο.
Η χώρα μπορεί να ξεπεράσει την κατάσταση και να σταθεί ξανά στα πόδια της. Χρειάζονται όμως γενναίες αλλαγές, όχι «παράφραση» της θεωρούμενης δημοκρατίας, μια δικαιοσύνη ΕΛΕΥΘΕΡΗ και τίμιοι άνθρωποι στο τιμόνι. Τον ηγέτη τον ελέγχει η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη είναι η μόνη ελπίδα. Αυτή θέλει ο λαός – μια δικαιοσύνη ίδια για όλους και προς όλους.
Δημήτρης Τσίτος
(Συγγραφέας – Σύμβουλος διαπραγματεύσεων)
(Συγγραφέας – Σύμβουλος διαπραγματεύσεων)
rieas.gr
Σχολιάστε:
