Οι τρομερές περικοπές των μισθών, έως τα επίπεδα των 600 – 700 ευρώ στο δημόσιο τομέα και των 400 – 550 ευρώ στον ιδιωτικό, που αποφασίστηκαν από την Ιερά Συμμαχία της εξαθλίωσης, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, δεν αποτελούν ένα καπρίτσιο της τρόικας, ούτε μια “υποχώρηση” ή ακόμα μια αθλιότητα της πιο άθλιας κυβέρνησης από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Αποτελούν υλοποίηση του Συμφώνου για το Ευρώ, δηλαδή της νέας καθοδηγητικής συμφωνίας για την ευρωζώνη και την ΕΕ, που προβλέπει την κινεζοποίηση των εργατικών αμοιβών στην Ευρώπη, για χάρη της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, το οποίο ο Ιγνάσιο Ραμονέ, πρώην διευθυντής της Μοντ Ντιπλοματίκ, χαρακτήρισε “στρίψιμο της βίδας”…
Όπως εύστοχα έγραψε η Χριστίνα Κοψίνη στην Καθημερινή, “με αυτό τον τρόπο η χώρα παραμένει στην ΟΝΕ σαν μία ζώνη μεγάλων επενδυτικών ευκαιριών. Δεν χρειάζεται καμιά επιστροφή στην υποτιμημένη δραχμή, αφού θα έχει υποτιμηθεί πλήρως η τιμή της εργασίας, που αντιστοιχεί στο αντίτιμο του ισχυρού ευρώ”. Ισχυρό ευρώ, ανίσχυρη, εξαθλιωμένη εργασία στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό Νότο και σε όλη την ΕΕ, αυτό είναι το πολεμικό σύνθημα των ηγεμονικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για να βγουν από την καπιταλιστική κρίση με μια κοινωνική γενοκτονία της εργασίας.”Με αφετηρία την τρέχουσα κρίση, οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και εκείνοι του ευρώ, υπήρξαν τα δύο δολώματα που τους έκαναν να πέσουν σε μια νεοφιλελεύθερη παγίδα. Βρίσκονται πλέον αιχμάλωτοι των αγορών”, γράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αυγούστου 2011, ο Ραμονέ.Ανεξάρτητα από τις απόψεις που είχαν οι πολιτικές δυνάμεις και ο κάθε εργαζόμενος και αριστερός, έχει έρθει η ώρα να δούμε την αλήθεια κατάματα. Η πολιτική της ΕΕ, οι κανόνες και οι δομές του ευρώ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το μέλλον που προετοιμάζουν, είναι – μαζί με τις κυβερνήσεις σε εθνικό επίπεδο – ένας αμείλικτος μηχανισμός καταστροφής των εργατικών δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του αναφαίρετου δικαιώματος του εργαζόμενου λαού να αποφασίζει για το μέλλον του.
Μετατρέπει την Ελλάδα, τις χώρες του Νότου και όλη την Ευρώπη σε μια αποκρουστική φυλακή, με δεσμοφύλακες τους τραπεζίτες και τα λαμόγια των αγορών, επιβάλλοντας όρους οικονομικής κατοχής και άθλιας επιτροπείας, που παραπέμπουν σε νεο-αποικιακές καταστάσεις.Οι αλυσίδες της ΟΝΕ και της ΕΕ πρέπει να σπάσουν και θα σπάσουν! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την αξιοπρεπή επιβίωση του λαού, για να μην γίνουν οι εργαζόμενοι οι σκλάβοι του κεφαλαίου του 21ου αιώνα. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αποτελεί κρίσιμη, αναπόσπαστη και θεμελιώδη πλευρά ενός συνεκτικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης των εργαζομένων και του λαού για την ανατροπή της επίθεσης του συστήματος. Στην προχθεσινή συνάντησή του με τον εκπρόσωπο του Δ’ Ράιχ, γερμανό υπουργό Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, ο Β. Βενιζέλος δήλωσε περήφανα ότι “η Ελλάδα θα τιμήσει αυτή τη βοήθεια ως το τελευταίο ευρώ”, δηλαδή θα ξεπληρώσει το “χρέος της” προς τους τραπεζικούς και κρατικούς τοκογλύφους.
Όλα συνδέονται: Η παύση πληρωμών στους τοκογλύφους και η διαγραφή του χρέους, οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και η κατάργηση κάθε περικοπής που επέβαλλαν Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμο, η υπεράσπιση του δικαιώματος σε σταθερή και αξιοπρεπή εργασία και ασφάλιση για όλους, η δημόσια, δωρεάν, ποιοτική εκπαίδευση, υγεία, απαιτούν ρήξη με την ΕΕ. Όχι μόνο γι’ αυτά που προώθησε μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2007, αλλά γιατί από την αρχή επέβαλλε νεοφιλελεύθερες αντεργατικές τομές σε όλους τους τομείς.Βεβαίως η επιλογή της απελευθέρωσης από τα δεσμά της ΕΕ δημιουργεί ανασφάλεια, ακόμα και φόβο σε πολλούς εργαζόμενους. Θεωρούν ότι το να έχουν το ευρώ στο πορτοφόλι τούς δίνει κάποια ισχύ, φοβούνται τον πληθωρισμό που τον συνδέουν με την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα. Δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις από τη δραχμή του Καραμανλή. Ακόμα αναπολούν τα δήθεν κονδύλια της ΕΕ και της ΕΟΚ. Ας το πούμε καθαρά. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή, η εργατική απάντηση και διέξοδος από την κρίση θα είναι μια πορεία μάχης και ρήξης, όπου ο εργαζόμενος λαός θα “ματώσει”. Αλλά θα ματώσει για να νικήσει, για να αποτινάξει την τυραννία του κεφαλαίου, για να κατακτήσει το μεγάλο κλεμμένο πλούτο των καπιταλιστών και τη δημόσια περιουσία και όχι όπως τώρα, να αιμορραγεί μέχρι θανάτου. Τα ευρώ στο πορτοφόλι από εδώ και πέρα θα είναι όλο και πιο σπάνια, τα εισοδήματα γίνονται μισά, οι καταθέσεις εξανεμίζονται λόγω ανάγκης, ενώ η ΕΕ ξεκαθαρίζει ότι χώρες που δεν θα τηρούν τα αμείλικτα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας όχι μόνο δεν θα παίρνουν κονδύλια, αλλά θα πληρώνουν κιόλας!
Για να είναι ελκτική και νικηφόρα η πάλη κατά της ΕΕ δεν μπορεί παρά να γίνει κάτω από τις σημαίες των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, να εντάσσεται σε ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, για την εργασία, τη δημοκρατία, την ελευθερία. Και όχι σε ένα πατριωτικό μέτωπο με την ελληνική αστική τάξη, που “πουλάει και τη μάνα της” για το ποσοστό κέρδους. Η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ συνδέεται άρρηκτα με τη δραματική ανακατανομή του πλούτου, με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες και μέτρα ελέγχου των τιμών, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι πληθωριστικές πιέσεις από την υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος (που έχουν υπολογιστεί από τον καθηγητή Θ. Μαριόλη, με υποτίμηση 50%, σε 9,29%, 5,96% και 4,27% το πρώτο, δεύτερο και τρίτο έτος αντίστοιχα). Με την κρατικοποίηση, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, των τραπεζών, έτσι ώστε να προστατευθούν οι λαϊκές καταθέσεις και να αναπτυχθούν οι κοινωνικές υποδομές.
Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε. Όπως καταλήγει το άρθρο του Ραμονέ: “Πότε θα αποφασίσουν οι ευρωπαίοι πολίτες να εστιάσουν την οργή τους εναντίον του πραγματικού υπευθύνου, δηλαδή του συστήματος, που δεν είναι άλλο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση;”.
Η ανάγκη της ρήξης με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση κατακτά τις συνειδήσεις ολοένα και περισσότερων εργαζομένων, ενώ δημιουργεί ανακατατάξεις, διαφοροποιήσεις και γόνιμο προβληματισμό μέσα στην Αριστερά. Η Αριστερά και κυρίως το τμήμα εκείνο που προσέβλεπε (και προσβλέπει ακόμα!), με μια ιδεολογική εμμονή, σε θετικές εξελίξεις εντός της ΕΕ, έχει μεγάλες ευθύνες, καθώς λειτουργεί ως ανάχωμα στις αντιΕΕ αναζητήσεις των εργαζομένων. Κυρίως ο ΣΥΝ με τις καταστροφικές ευρωπαϊκές του αυταπάτες. Με άλλο τρόπο όμως και το ΚΚΕ με την ανάδειξη της εξόδου από το ευρώ σαν καταστροφή(!), σιγοντάροντας την κυρίαρχη προπαγάνδα. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολύ έγκαιρα έχουν τοποθετήσει το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ και της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ ως κρίκο της εργατικής απάντησης στην επίθεση και στην κρίση, αλλά και ως πολιτικό στόχο προσέγγισης της αντικαπιταλιστικής επανάστασης.
Το τελευταίο διάστημα, δυνάμεις κυρίως από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ευρύτερα, που διαφοροποιούνται θετικά και αριστερά στο ζήτημα της ΕΕ, υιοθετούν το αίτημα της εξόδου από το ευρώ, αλλά όχι συνολικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η …αποδέσμευση της εξόδου από το ευρώ από τη συνολική έξοδο από την ΕΕ δεν είναι όμως μια θέση που ελκύει ευρύτερες μάζες, καθώς ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι αν κάτι εκτιμούν ακόμα από το οικοδόμημα της ΕΕ είναι το νόμισμα του ευρώ, που νομίζουν ότι τους δίνει μια αίσθηση σταθερότητας στη γενικότερη χρηματοπιστωτική θύελλα που σαρώνει τον κόσμο. Όσοι πείθονται για την ανάγκη εξόδου από το ευρώ, δεν έχουν και πολλά πράγματα που να τους συνδέουν με την ΕΕ… Άρα, εάν δεν αποτελεί ζώνη ασφαλείας με τον καταρρέοντα ευρωπαϊσμό, αποτελεί μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια αναζήτησης ατελέσφορων μέσων όρων στην Αριστερά, έργο ενός τακτικισμού, χωρίς πραγματική τακτική.
Από την άποψη της πραγματικής τοποθέτησης του προβλήματος και των λαϊκών συμφερόντων δεν αρκεί η έξοδος από το ευρώ, χωρίς έξοδο και από την ίδια την ιμπεριαλιστική Ένωση. Καταρχήν, σε περίπτωση στάσης πληρωμών και εξόδου από την ευρωζώνη, είναι εξαιρετικά κρίσιμο να υλοποιηθούν ακαριαία μέτρα για την απαγόρευση της κίνησης κεφαλαίων (έτσι ώστε να αποτραπεί η μαζική έξοδος κεφαλαίων από τη χώρα), να κρατικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα και να ανακτήσει ρόλο η κεντρική τράπεζα της χώρας, να αποτραπεί η διαπραγμάτευση της αξίας του εθνικού νομίσματος στις αγορές. Όλα αυτά –και άλλα πολλά αναγκαία μέτρα- απαιτούν ρήξη με τις θεμελιώδεις αρχές σύστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το Μάαστριχτ και νωρίτερα, για τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες κίνησης στην ΕΕ: κεφαλαίων, αγαθών, υπηρεσιών και προσώπων.
Παραπέρα, η θέση της εξόδου μόνο από το ευρώ μοιάζει σαν να αντιμετωπίζει την κρίση μόνο σαν νομισματική κρίση, σαν αποτέλεσμα της ευρωζώνης αποκλειστικά (άλλο εάν η ευρωζώνη παρόξυνε τη συνολική καπιταλιστική κρίση ειδικά στον ευρωπαϊκό Νότο), σαν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτή η οπτική όχι μόνο περιορίζει το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό βάθος μιας αριστερής εργατικής προσέγγισης σήμερα, αλλά κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε αντιλήψεις που θα έβλεπαν μια ισχυρή ανταγωνιστική αλλά καθόλα αστική Ελλάδα, εκτός ευρώ αλλά εντός ΕΕ.
Πως μπορεί όμως να ξεπερνιέται ότι η Ευρωπαϊκή καπιταλιστική Ένωση αποτελείται από ένα σύνολο οδηγιών και ασφυκτικών ρυθμίσεων, που καθορίζουν σχεδόν κάθε πλευρά της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης (από την εργασία και την ασφάλιση, μέχρι τη δομή του κράτους και την κατεύθυνση των δαπανών), σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Και πως μπορεί να υπάρχει μια πορεία προς όφελος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, χωρίς ρήξη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ;
http://denplirono.wordpress.com
Σχολιάστε:
