Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά τις περί αντιθέτου προσπάθειες πολλών πολιτικών σε όλο το διάβα της. Αυτό που επαναλαμβάνεται όμως είναι η αναλογία των συνεπειών των εκάστοτε πολιτικών αποφάσεων για τις κοινωνίες και τους λαούς.Κάθε χρόνο στην επέτειο του εορτασμού του Πολυτεχνείου πέρα από την ανησυχία για τα ενδεχόμενα επεισόδια που θα σημειωθούν μεταξύ των γνωστών-αγνώστων και της αστυνομίας, η κοινωνία ξυπνάει για λίγες ώρες από το λήθαργό της για να θυμηθεί ότι τα κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα δεν αποτελούν μόνο το θέμα ενός επετειακού λόγου. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτοί που θυμούνται και αυτοί που μιλούν, νοσταλγούν τα εξεγερμένα νιάτα τους αλλά και εκφράζουν την λανθάνουσα ενοχή τους μέσα από μια αυτοκριτική για την πορεία της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας.
Όνειρα που άλλαξαν κατεύθυνση, σειρήνες της εξουσίας, κατανάλωση και ιδεολογικός εκφυλισμός είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που «αφορούν» τη γενιά του Πολυτεχνείου. Οι άνθρωποι και οι κοινωνίες αλλάζουν και δεν περιμένει κανείς να μείνουν αναλλοίωτοι στο πέρασμα του χρόνου. Η αλλαγή είναι μια διαδικασία δημιουργική και συνθετική που σκοπό έχει τη βελτίωση τόσο του ατόμου όσο και της κοινωνίας. Γι’ αυτό και αυτοί που επαγγέλλονται την αλλαγή οφείλουν να την υπηρετούν.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τον τίτλο του αφιερώματός μας. Δυστυχώς, πολύ μεγάλη. Το σύνθημα των φοιτητών που ξεκίνησαν την εξέγερσή τους ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών και της ακροδεξιάς στις 14 Νοεμβρίου 1973, παραμένει επίκαιρο. Για την ιστορία θα πούμε ότι οι έλληνες πολίτες αντιστάθηκαν στη στυγνή δικτατορία της 21ης Απριλίου, καθ’ όλη τη διάρκειά της και πολλοί εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και πέθαναν από τα «όργανα» της χούντας.
Οι φοιτητές και οι εργάτες που συγκεντρώθηκαν τον Φεβρουάριο στη Νομική και το Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο ζητούσαν τα αυτονόητα για τα όνειρά τους από ένα καθεστώς που τα είχε απαγορεύσει. Σήμερα οι νέοι και οι εργαζόμενοι της χώρας μας ζητούν ψωμί-παιδεία-ελευθερία από ένα πολιτικό σύστημα που δημιούργησαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου και που στις παρούσες συνθήκες γίνεται όλο και περισσότερο κατ’ επίφαση δημοκρατικό.
Το Μνημόνιο που έχει επιβληθεί στη χώρα μας είναι ο δούρειος ίππος μιας οικονομικής δικτατορίας που επιβάλλεται ερήμην του λαού και της βούλησής του. Φτωχαίνει τόσο τους πολίτες, που το ψωμί με την έννοια της καθημερινής επιβίωσης χρειάζεται μεγαλύτερο κόπο για την απόκτησή του, πάντα γι’ αυτούς που έχουν πρόσβαση στο δικαίωμα της εργασίας.
Η παιδεία που, όπως πάνε τα πράγματα, ιδιωτικοποιείται όλο και περισσότερο και θα οδηγήσει σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων, θα αποτελεί προνόμιο των ελίτ γυρνώντας τη χώρα πριν από τη δεκαετία του 1980 και όχι μόνο.
Τέλος, η ελευθερία, όπως και τότε, παραμένει συνώνυμο της δημοκρατίας και των θεσμών της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε καμιά περίπτωση δεν συγκρίνουμε τη μεταπολιτευτική δημοκρατία με τη χούντα αλλά το κοινοβουλευτικό και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πάσχουν από έλλειμμα δημοκρατίας και πιο άμεσης λαϊκής νομιμοποίησης, σε μια περίοδο που η κοινωνική κινητικότητα είναι μεγαλύτερη και οι πολίτες έχουν όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα να ελέγχουν καλύτερα την εξουσία.
Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτονται άνθρωποι που αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα, όπως ο Μίμης Ανδρουλάκης, η Μαρία Δαμανάκη, ο Χρήστος Παπουτσής και άλλοι, πάντως εμείς αναρωτιόμαστε γι’ αυτούς πώς μπορεί να συγκυβερνούν με τον γραμματέα της ΕΠΕΝ, της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου και με έναν αρχηγό κόμματος που έχει δηλώσει ότι ήταν με την 21η Απριλίου. Επίσης πώς μπορούν να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε έναν πρωθυπουργού, που τα δημοκρατικά αισθήματά του δεν αμφισβητούνται ούτε κατά το ελάχιστο, αλλά αποτελεί τον κατεξοχήν εκπρόσωπο των αγορών, σε μια συγκυρία που οι αγορές χτυπούν τα έθνη και τις κοινωνίες.
Σχολιάστε:
