Κάποια πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, όσο παράλογα κι αν φαίνονται, αν τα δούμε λίγο καλύτερα ίσως τελικά να μην είναι και τόσο παράλογα. Το ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν παραιτείται, ευρισκόμενος πια μέσα σε ένα τόσο εχθρικό κοινωνικό κλίμα, εν πρώτοις, οπωσδήποτε φαντάζει, τόσο παράξενο, όσο και παράλογο. Είναι όμως έτσι;Αν και έχουν περάσει κάποιοι μήνες από τότε, ας κάνουμε τον κόπο να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε ένα άλλο παράξενο γεγονός το οποίο έλαβε χώρα το καλοκαίρι του 2011. Όλοι θα θυμόμαστε την περίφημη παραίτηση του πρωθυπουργού στον Α. Σαμαρά και την αναδίπλωση του μέσα σε λίγες μόνο ώρες, χωρίς κάποιον προφανή λόγο. Θυμόμαστε την παραλίγο συγκυβέρνηση που ενώ μέχρι τότε αρνιόταν ο Σαμαράς, ξαφνικά βρέθηκε εκείνη την ημέρα πρόθυμος να τη συζητά; Τότε βέβαια ακούστηκαν διάφορα σενάρια σε οτι αφορούσε την αναδίπλωση Παπανδρέου. Κάποιοι έλεγαν πως αυτοί που τον μετέπεισαν, ήταν από το οικογενειακό του περιβάλλον. Άλλοι, πως εισηγήθηκαν τη μη παραίτησή του κάποιοι εκ των κορυφαίων υπουργών κτλ. Δεν σας έκανε εντύπωση όμως, πως μόνο για παρέμβαση εξωγενούς στοιχείου δεν έγινε λόγος από πουθενά;
Ας δούμε λοιπόν τι γινόταν τότε. Στο διάστημα των ανωτέρω γεγονότων, η πίεση προς το εσωτερικό για συναίνεση συνεχώς αυξάνει. Ο Σαμαράς τα "ακούει" από τους ομοϊδεάτες του στην Ευρώπη για το ότι δεν συναινεί. (Βλέπετε όταν υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα, οι ιδεολογίες πάνε περίπατο). Γίνονται συναντήσεις επί συναντήσεων μεταξύ των πολιτικών παραγόντων για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Τα ΜΜΕ, πιέζουν κι αυτά από την πλευρά τους προς την ίδια κατεύθυνση. Ποιος όμως ήταν ο λόγος της συναίνεσης, μιας και το Πασοκ είχε την ικανή πλειοψηφία στη Βουλή, η οποία μέχρι και σήμερα το έχει επιτυχώς διατηρήσει στην εξουσία. Γιατί λοιπόν ήθελαν τη συγκυβέρνηση;Στο δια τάυτα. Η εντολή προς τον Γ. Παπανδρέου από "έξω" είναι σαφής: "Βρες τρόπο να επικυρώσεις τη δανειακή σύμβαση". "Βρες τρόπο να υπάρξει συναίνεση". "Βρες τρόπο να νομιμοποιήσεις ο, τι έχει γίνει μέχρι τώρα". Εν ολίγοις..."Βρες 180 βουλευτές που θα επικυρώσουν τη Δ.Σ. και μετά φύγε".
Με αυτήν την εντολή κατά νου, ο ΓΑΠ θεωρεί εκείνη την ημέρα πως κάνει το σωστό. Μόνο που παράλληλα δεν υπολογίζει το αυτονόητο. Ναι, χρειάζονται τη ΝΔ ώστε να επιτευχθούν τα 2/3 των βουλευτών, αλλά τη χρειάζονται μόνο για να ψηφίσει, όχι και να συγκυβερνήσει και μάλιστα χωρίς τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό. Φυσικά ο λόγοι είναι παραπάνω από ευνόητοι. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο σφάλμα της πρωτοβουλίας ΓΑΠ. Η επίπληξη από "έξω" είναι άμεση, όπως και στη συνέχεια η αναδίπλωση του ΓΑΠ. Τα υπόλοιπα, είναι λίγο πολύ γνωστά. Όπως βέβαια είναι γνωστές και οι παιδαριώδεις δικαιολογίες που ακολούθησαν. "Δεν πήρα εγώ πρώτος", "πήρες εσύ δεύτερος" κτλ κτλ.
Τώρα βέβαια η στάση του Σαμαρά, οφείλεται στον ίδιο ακριβώς λόγο. Από την αρχή θεωρεί πως χωρίς τον ΓΑΠ πρωθυπουργό, τα πράγματα για αυτόν σε μία εξ ανάγκης συγκυβέρνηση (μικρής διάρκειας), θα είναι πολύ πιο εύκολα. Θα μπορέσει να ωθήσει τα πράγματα προς τα εκεί που θέλει άμεσα (σε εκλογές ίσως;) χωρίς ουσιαστικό εμπόδιο. Αυτήν την ευκαιρία "αρπάζει" εκείνη την ημέρα, βλέποντας πως ο ΓΑΠ δέχεται να παραιτηθεί. Και πάλι η συνέχεια γνωστή.
Εάν το παραπάνω σενάριο φαίνεται τραβηγμένο, ας αναλογιστούμε λίγο, γιατί εφόσον "καίγονται" ακόμα οι του Πασοκ και οι της τρόικα για συναίνεση, δεν τίθεται η παραίτηση του ΓΑΠ ως όρος. Αφού η ΝΔ το είχε δεχθεί τότε, γιατί μια ανάλογη διερεύνηση θα "έβλαπτε" τώρα; Για τους "έξω" ο, τι γίνει όμως, θα πρέπει να γίνει με ΓΑΠ στο τιμόνι. Αυτό είναι ξεκάθαρο και άκρως φυσιολογικό. Δεν εμπιστεύονται άλλον πριν την επικύρωση της δανειακής σύμβασης. Μετά...αλλάζει το πράγμα.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πλέον πως η νομιμοποίησή τους, περνά όπως είπαμε, μέσα από τη δανειακή σύμβαση και φυσικά αυτό αποτελεί άμεση προτεραιότητα τους. Μιλάμε για τη νομιμοποίηση τόσο των "μέσα", όσο και των "έξω" φυσικά. Εάν γίνονταν τώρα εκλογές, τα πράγματα θα ήταν πλέον εξαιρετικά δύσκολα για όσους ψήφισαν το μνημόνιο. Εάν ο ΓΑΠ παρέδιδε την καρέκλα του από την άλλη, μάλλον το ενδεχόμενο των 180 βουλευτών θα απομακρυνόταν ακόμα περισσότερο. Δεν σας κάνει επίσης εντύπωση πως Καρατζαφέρης και Μπακογιάννη (που ψήφισαν το μνημόνιο) δεν ζητούν εκλογές αλλά συγκυβέρνηση, παριστάνοντας μάλιστα τους αγανακτισμένους πατριώτες; Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο ΓΑΠ δεν θα φύγει πριν ολοκληρώσει και αυτήν την τελευταία υποχρέωση, του συμβολαίου του. Και θα το κάνει με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα κι αν το κόμμα του το Πασόκ, πρόκειται στην κυριολεξία να εξαφανιστεί από την ελληνική πολιτική σκηνή. Αυτό δεν τον ενδιαφέρει. Σε αντίθετη τώρα περίπτωση, (να φύγει δηλαδή πριν "νομιμοποιήσει" τον εαυτό του και όχι μόνο), εκκρεμούν τόσες προσφυγές σε βάρος του, που κινδυνεύει ο ίδιος και οι συνεργάτες του, να έχουν πάρα πολύ δυσάρεστες συναντήσεις με την ελληνική δικαιοσύνη για σωρεία παρανομιών και παραβιάσεων του Ελληνικού Συντάγματος και όχι μόνο.
Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν σενάριο, που αν δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, έχει σίγουρα σχέση με την απλή λογική ανάλυση των γεγονότων...
Σχολιάστε:
