Η φίλη μου η Αντα, πριν χρόνια, παραθέριζε στην Κάλυμνο και μπήκε σ΄ένα ταξί. Ο οδηγός σπαστή προφορά, ήταν επί χρόνια μετανάστης στην Αυστραλία, ζούσε μάλιστα και εργαζόταν στο Περθ. Η Αντα, χαρά Θεού κορίτσι, τύπος επικοινωνιακός και φιλομαθής, δεν ήξερε τίποτα για το Πέρθ.Τον ρώτησε λοιπόν τι ήταν αυτό που του είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση απ΄όλα, όταν ζούσε εκεί, σ΄αυτό το άγνωστο, τόσο μακρινό μέρος. «Τα σκούπιντα», της απάντησε απερίφραστα.
Φλάς φόργουωρντ: Εγώ, προχτές, στην κουζίνα μου, κάτοικος Περθ πλέον, ανοίγω το ταχυδρομείο. Είναι ένας επίσημος φάκελος. Απευθύνεται στον ιδιοκτήτη, από τον οποίο ενοικιάζουμε την κατοικία μας. Δώστε βάση στο κείμενο, το μεταφράζω:
«Ο Δήμος του Καίμπριτζ σας ενημερώνει ότι αποδέχθηκε και δρομολογεί το αίτημά σας για εγκατάσταση κάδου, χρώματος πρασίνου με σκοπό την απόρριψη ανακυκλώσιμων υλικών. Η παράδοσις του πρασίνου κάδου θα γίνει στην εβδομάδα που ακολουθεί την ημερομηνία της 17ης Οκτωβρίου και η πρώτη ανακομιδή θα πραγματοποιηθεί την Εβδομάδα 2, ημέρα Δευτέρα 31 τρέχοντος. Προκειμένου να εξυπηρετείται ο κάδος σας, ο Δήμος και ο Εντολοδόχος αυτού, σας ενημερώνουν ότι επιφορτίζεσθε με την τοποθέτηση του προαναφερθέντος κάδου, στο όριο του δρόμου σας, κατά την ημέρα αποκομιδής. Αν έχετε περαιτέρω απορίες σε σχέση με το θέμα, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο τηλέφωνο Τάδε. Ειλικρινώς δικός σας, Τάδε Ταδόπουλος, αξιωματικός ελαχιστοποίησης απορριμάτων.»
Αυτά. Αυτά; Τίποτα δεν είναι αυτά. Σταγών εν τω ωκεανώ! Το θεότρελλο είναι ότι όλα αυτά που γράφουν τα εννοούν απολύτως. Και τα κάνουν -απολύτως. Και ο κάδος θα έρθει, όταν είπαν. Και η αποκομιδή θα γίνει τη μέρα που είπαν. Και τα σκούπιντα μαζεύονται μία φορά την εβδομάδα. Μόνο. Τα δε ανακυκλώσιμα, δύο φορές το μήνα. Μόνο. Σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Την προηγούμενη νύχτα πρέπει να θυμηθείς να σούρεις τον κάδο, να έχεις φροντίσει να μην κάνεις πολλά σκούπιντα, ή να τα στουμπώνεις, τέλος πάντων, γιατί ό,τι χωράει ο κάδος αυτό είναι. Αν τον γεμίσεις δύο μέρες πριν, ας πούμε, πρόβλημά σου, φάτα τα σκούπιντα. Α, και όταν τον σούρεις τον κάδο, πρέπει να τον πας εντελώς ευθεία, αλφάδι με το πεζοδρόμιο, ακουμπιστά και ακριβώς παράλληλα στο δρόμο. Και εκεί να τον αφήσεις. Γιατί την άλλη μέρα θα έρθει η σκουπιντιάρα.
Αυτά; Αυτά δεν είναι τίποτα! Διότι έρχεται μεν η σκουπιντιάρα. Αλλά χωρίς σκουπιντιιάρη! Είναι ένα φορτηγό που το οδηγάνε κάτι κύριοι πολύ ωραίοι, με στολές, που δεν κατεβαίνουν ΠΟΤΕ από τη θέση του οδηγού, με καμία Παναγία και καμία κυβέρνηση. Πατάνε φρένο, σταματούν, πληκτρολογούν την εντολή, και το φορτηγό γίνεται τρανσφόρμερ: Βγαίνει μια σιδερένια σπαστή δαγκάνα, σαν το βιονικό χέρι του Εξολοθρευτή, αρπάει τον κάδο, τον αδειάζει εντός του φορτηγού, και τον ακουμπάει ακριβώς στη θέση του. (Εξ ού και το αλφάδι, γιατί η δαγκάνα έχει συγκεκριμένη χορογραφία και δεν ενδιαφέρεται για αφηρημένη τέχνη- τα θέλει ίσια τα σκούπιντα).
Αλλιώς; Αλλιώς, δεν θα σου τα πάρει. Θα σου τα αφήσει μέσα στα μούτρα σου και θα γίνεις ο ρεζίλης του Καίμπριτζ, αφού όλοι οι κάδοι έχουν ταυτότητες και ξέρουμε τα αφεντικά τους. Κι αν τον αφήσεις στραβά, ή αν τον αφήσεις ξέχειλο, ή ανοιχτό, ή σε λάθος μέρα, ή σε λάθος ώρα, ή με λάθος πράγματα στον λάθος κάδο, σου στέλνουν τρεις ειδοποιήσεις. Στην τρίτη, καίγεσαι. Παύουν να μαζεύουν τα δικά σου σκουπίδια -τα συγκεκριμένα, και ψόφα εσύ να τα ξεφορτωθείς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, εκτός από το να τα μεταφέρεις γονυπετής και μετανοών στη χωματερή. (Δεν υπάρχουν δημόσιοι κάδοι).
Τώρα εμείς, έχουμε κι άλλο καημό: Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζουμε είναι ο Επίμονος Κηπουρός: Ερχεται συνέχεια και κλαδεύει και κουρεύει και τριμάρει ό,τι φυλαρράκι θάμνου στην αυλή εξέχει μισό πόντο από το φράχτη: Τον θέλει ίσο ρε παιδάκι μου, κι ας μη μένει εκεί, τραβάει ζόρι με τους ακανόνιστους θάμνους. Που καλά να τον έχει ο θεός, περιποιείται και την αυλή, αλλά δυστυχώς αδειάζει τα κλαδέματα στα σκούπιντα, οπότε γεμίζει ο κάδος μας πολύ γρήγορα.
Εγώ αμέσως έθεσα σε λειτουργία το σχέδιο Ε (ελληνικό). Πήγαινα δηλαδή, τη βαθειά νύχτα (στις οκτώ, που όλοι κοιμούνται τον τρίτο ύπνο) και παράχωνα τα περισσευούμενα σκούπιντά μου στους κάδους των γειτόνων. Οι οποίοι δεν κάνουν καθόλου σκούπιντα, (τι στο καλό; Δεν τρώνε; Δεν κάνουν κακά τους; Δεν ανοίγουν μια εφημερίδα;) Τέλος πάντων, τη νύχτα πριν την αποκομιδή οι κάδοι τους είναι στο δρόμο, σύρριζα στο πεζοδρόμιο, λαμπίκος, και σχεδόν άδειοι, χωράνε κι εμένα μέσα. Το σχέδιο πήγαινε τέλεια επί οκτώ μήνες. Δυστυχώς, με τσάκωσε μια σκατόγρια (θα σας πώ άλλη φορά για τη γριά) και με κατέδωσε. Ακολούθησε γενική συνέλευση κατά την οποία δικάστηκα ερήμην από το Σώμα των Διαχειριστών του Οικισμού 4 για το αδίκημα της παραβίασης του κανονισμού «περί απόρριψης απορριμάτων σε μη ταυτοποιημένο κάδο».
Τι να σας πω, φοβήθηκα πραγματικά για τα χειρότερα. Αθωώθηκα όμως πανηγυρικά, γιατί κατέθεσαν οι άλλες γριές ότι ο ιδιοκτήτης-Ψαλιδοχέρης κάνει πολλά σκούπιντα από τα κλαδέματα και δεν φταίει η Μαρίκα, είναι ευγενικό κοριτσάκι, λίγο παράφρων, πιθανόν, αλλά έχει καλή καρδιά και να της χαρίσουμε τη ζωή. Αλλά έμπλεξε ο ιδιοκτήτης: Του έγινε αυστηρή σύσταση να κάνει αίτηση για κάδο επιπρόσθετο,και δη χρώματος πρασίνου, αφού τα κλαδευτικά είναι ανακυκλώσιμα.
Πήρα το χαρτί, εγκρίθηκε, ούφ, τέλος καλό, όλα καλά. Γλίτωσα και το νυχτερινό ντού στους κάδους των γειτόνων- κι από το μάτι της γριάς. (Άλλη φορά για τη γριά). Με βλέπω καλοκαιράκι στο Γαλατά: Θα με ρωτάνε οι πατριώτες για την Αυστραλία. Τη χώρα των ερήμων και των ωκεανών, των Αβοριγίνων και των μεταναστών, των αντιθέσεων του πολιτισμού και των άγριων, απάτητων εκτάσεων, της τέχνης και του αθλητισμού, της επιστήμης και της έρευνας. Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί να με ρωτήσει τι μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση απ΄όλα αυτά τα σπουδαία.
«Τα σκούπιντα», θα απαντήσω. Και θα το εννοώ.
«Τα σκούπιντα», θα απαντήσω. Και θα το εννοώ.
της Ρίκας Βαγιάνη
Σχολιάστε:
