Γράφει ο Ελεύθερος Σκοπευτής
Πριν λίγες ημέρες ο Στρος Καν, διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, σε συνέντευξή του, παρουσίασε μια πραγματικότητα που πονοκεφάλιασε τον ελληνικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Μια πραγματικότητα που λίγο πολύ, άλλοι ήξεραν και άλλοι υποπτεύονταν εδώ και πολύ καιρό. Από εκεί και πέρα, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας εκ μέρους των ΜΜΕ, άμβλυνσης ή ακόμα και εξάλειψης, των όποιων εντυπώσεων έχει αφήσει στον αποχαυνωμένο πραγματικά πια έλληνα, η προαναφερθείσα συνέντευξη. Γιατί όμως ο Στρος Καν, κοινώς ¨έδωσε¨ τον Γ. Παπανδρέου τη συγκεκριμένη στιγμή;
Ας δούμε τι συμβαίνει.
Ακόμα και σε αυτήν την ύστατη στιγμή που όλα πια δείχνουν πως το μνημόνιο ήταν πράγματι μονόδρομος για τη χώρα, αλλά μονόδρομος προς την καταστροφή της, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιμένει στην ίδια δημοσιονομική πολιτική. Σε μια πολιτική δηλαδή που αποδεδειγμένα πλέον, οδηγεί στην καταστροφή της χώρας. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει επομένως, είναι γιατί η κυβέρνηση αυτή εμμένει στον ίδιο μονόδρομο; Γιατί δεν αλλάζει τη στάση της; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο θα γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρη, σε ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Σε σχετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε μέσα στον μήνα Μάιο, εννέα στους δέκα έλληνες, θεωρούν πλέον πως ο πρωθυπουργός της χώρας, οδήγησε εις γνώσιν του και εκ προθέσεως τον ελληνικό λαό στο μνημόνιο. Το 90% δηλαδή των Ελλήνων, βλέπει πλέον τον πρωθυπουργό και τα έργα του με μεγάλη καχυποψία και επιφύλαξη, γεγονός που αποτελεί από μόνο του, ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα για τους επικείμενους σχεδιασμούς.
Το σύστημα πίσω από τον πρωθυπουργό, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και όχι μόνο, έχοντας τα κατάλληλα ¨αισθητήρια¨, αντιλαμβάνεται τις επερχόμενες ανωμαλίες στον σχεδιασμό. Σπεύδει λοιπόν να θέσει σε εφαρμογή, την επόμενη φάση του σχεδίου. Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά η περίφημη συναίνεση των πολιτικών κομμάτων και εάν αυτό δεν καταστεί εφικτό, τότε θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για πρόωρες εκλογές. Με άλλα λόγια, δεν φτάνει πλέον η αντιπολίτευση να φαίνεται ως συνεργός, θα πρέπει και να είναι.
Τα παραπάνω συμπεράσματα εξάγονται σχετικά εύκολα, εάν κάνει κανείς τον κόπο να δει, σύμφωνα πάντα με τα σημερινά δεδομένα, το τι θα συμβεί στην περίπτωση συναίνεσης ή πρόωρων εκλογών που στην ουσία είναι το ίδιο και το αυτό σχετικά με το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση των πρόωρων εκλογών το πιθανότερο σενάριο που θα προκύψει, είναι η συγκυβέρνηση κατεξοχήν των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ. Δύο πολιτικών φορέων που προσπαθούν, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία ομολογουμένως, να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι διαφωνούν σε σχέση με την πολιτική του μνημονίου. Αυτό δεν χρειάζεται περεταίρω τεκμηρίωση, διότι τεκμηριώνεται επαρκέστατα από τις δημοσκοπήσεις. Εάν ο λαός είχε πειστεί από την αντιπολίτευση, η διαφορά υπέρ της σε σχέση με το κυβερνών κόμμα, κάτω μάλιστα από τις παρούσες συνθήκες, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον χαοτική. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Και δεν συμβαίνει διότι ακριβώς Και η αντιπολίτευση, έχει το δικό της ρόλο σε αυτόν τον παράλογο θίασο που εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, επιχειρεί να ανεβάσει την τελευταία του παράσταση. Βρεθήκαμε λοιπόν ξαφνικά όλοι μαζί, σε ένα θέατρο που δεν θέλαμε να πάμε, σε μια παράσταση που δεν θέλουμε να δούμε και πληρώνουμε και εισιτήριο.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως το παρόν πολιτικό σύστημα δεν πείθει κανέναν. Κανείς δεν πιστεύει πως τα κόμματα της μεταπολίτευσης μπορούν ή θέλουν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Αντιθέτως, αυτό που σίγουρα μπορούν να κάνουν και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, όπως επανειλημμένως άλλωστε έχουν αποδείξει, είναι το να δημιουργούν προβλήματα στις ήδη υπάρχουσες λύσεις.
Καλά όλα αυτά. Το ζητούμενο όμως δεν είναι το τι κάνουν αυτοί, αλλά το τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς. Το ¨δίλλημα¨ θα τεθεί. «ή πτώχευση ή συναίνεση-συγκυβέρνηση». Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο δίλλημα της εποχή της εισόδου μας στο μνημόνιο («ή πτώχευση ή μνημόνιο»), αλλά παραλλαγμένο. Σε άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα, παρουσιάζονται πλέον οι έλληνες να προτιμούν τη λύση της πτώχευσης έναντι των υπολοίπων, σε ποσοστό 69%. Εν ολίγοις φαίνεται πλέον να επικρατεί η λογική που λέει πως εάν όπως πάμε, έτσι κι αλλιώς θα πτωχεύσουμε, καλύτερα αυτό να γίνει μία κι έξω τώρα και όχι με το μαρτύριο της σταγόνας, λίγο – λίγο.
Όπως και να έχει όμως, το σίγουρο είναι πως για μία και μόνη φορά, το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να σεβαστεί τον ελληνικό λαό, αν όχι τον εαυτό του και να διεξάγει δημοψήφισμα με το ερώτημα ναι ή όχι στην πολιτική του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Αν κάποιος νομιμοποιείται να αναλάβει την ευθύνη μιας τέτοιας απόφασης που θα επηρεάσει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών των παιδιών του, είναι ο ίδιος ο λαός και κανένας άλλος. Εάν αυτό δεν συμβεί, θα έχουμε την πλέον αδιάσειστη απόδειξη πως το παιχνίδι ήταν στημένο από την αρχή. Το δίλλημα λοιπόν για εμάς δεν είναι «πτώχευση ή εκλογές» αλλά «εκλογές ή δημοψήφισμα»
Οι αποφάσεις και τα συμπεράσματα δικά σας.
Σχολιάστε:
