Για να μπορέσει κάποιος να προσδιορίσει επαρκώς, εάν ένας πολιτικός σχεδιασμός είναι επιτυχημένος ή όχι, θα πρέπει πρώτα να προσπαθήσει να κατανοήσει τον πραγματικό στόχο αυτού του σχεδιασμού.
Στην περίπτωση της Ελλάδας και των αλλεπάλληλων μνημονίων, θα λέγαμε πως από την πλευρά της Τρόικα και της κυβέρνησης, υπάρχει μία εσκεμμένη παρανόηση σχετικά με τον επιδιωκόμενο στόχο. Μια παρανόηση η οποία τελικά με την βοήθεια των ΜΜΕ, έχει καταφέρει να θολώσει επιτυχώς τα νερά. Από την άλλη και παράλληλα με αυτήν την παρανόηση, υπάρχει μια εξόφθαλμη αναντιστοιχία μεταξύ αυτού του δήθεν επιδιωκόμενου στόχου, σε σχέση με την βελτίωση της οικονομικής μας πραγματικότητας. Εν ολίγοις, από την πρώτη στιγμή προσπαθούν να μας πείσουν πως το μνημόνιο και τα μέτρα λιτότητας που το συνοδεύουν, έχουν σαν στόχο τη δημοσιονομική εξυγίανση της Ελλάδας. Αυτό όμως που μέχρι στιγμής συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο. Παρόλο που στη συνέχεια, μας είπαν πως δεν φταίει το μνημόνιο αλλά η κυβέρνηση που δεν το εφάρμοσε καλά, απέφυγαν συστηματικά, πέρα από αόριστα συμπεράσματα, να μας εξηγήσουν τι ακριβώς ήταν αυτό που δεν εφάρμοσε καλά η κυβέρνηση και απέτυχε.
Στην πραγματικότητα, το μνημόνιο έχει επιτύχει απόλυτα. Κανένα από τα κόμματα της πολιτικής σκηνής δεν τολμά να αναφερθεί στον πραγματικό στόχο του/ων μνημονίων για ευνόητους λόγους. Η συνταγή είναι πολύ απλή και ως τέτοια εξαιρετικά ευφυής. Βασίζεται στον αποπροσανατολισμό και στην προπαγάνδα. Ας δούμε τι έχει μέχρι τώρα συμβεί και τι πρόκειται συνεπώς να συμβεί από εδώ κι εμπρός.
Μνημόνιο 1. Μάιος 2010. Έναν χρόνο μετά, τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας όχι μόνον δεν βελτιώθηκαν, αλλά βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από πριν. Η πολυδιαφημισμένη μείωση του ελλείμματος δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά οι περικοπές μισθών και συντάξεων. Άλλωστε, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες προσπάθειες για να τεκμηριώσει κάποιος την χειροτέρευση αυτών των μεγεθών και της προοπτικής της ελληνικής οικονομίας. Αρκεί να θυμηθεί τις συνεχείς, πρόσφατες υποβαθμίσεις των διεθνών οίκων αξιολόγησης, παρόλα τα νέα επερχόμενα τότε μέτρα και την εκτίναξη των spreads σε συνεχώς υψηλότερα επίπεδα. Εάν υπήρχε πραγματική βελτίωση της οικονομικής μας προοπτικής, κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε. Η χώρα έναν χρόνο μετά, βρίσκεται σε πολύ χειρότερη δημοσιονομική θέση και αυτό κατά τους «ειδικούς» επιτάσσει την εφαρμογή του δεύτερου μνημονίου ή μεσοπρόθεσμου προγράμματος σταθερότητας. Θα έπρεπε να κάνει ιδιαίτερη εντύπωση σε κάποιον, πως ενώ η χορηγούμενη δόση φαρμάκου χειροτερεύει επί έναν χρόνο τώρα την κατάσταση του ασθενούς, εντούτοις ο γιατρός αποφασίζει πως η λύση είναι η συνέχιση του ίδιου φαρμάκου και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη δόση. Αν μη τι άλλο, ο οποιοσδήποτε ασθενής του οποίου κρίνεται η επιβίωση, θα ζήταγε και μια δεύτερη γνώμη.
Μνημόνιο 2 ή μεσοπρόθεσμο. Ιούνιος 2011. Λόγω λοιπόν της «αποτυχίας» όπως είδαμε του πρώτου μνημονίου, αναγκαζόμαστε να ξαναθέσουμε το γνωστό πια δίλλημα στους πολίτες, ή μνημόνιο ή χρεοκοπία και να προχωρήσουμε στο δεύτερο μνημόνιο ή προσφιλέστερα μεσοπρόθεσμο. Η συνταγή ακριβώς η ίδια, με μία μεγάλη όμως διαφορά. Σε αυτό το μνημόνιο 2 ή μεσοπρόθεσμο, προβλέπεται σαφώς η εκποίηση του συνόλου σχεδόν της Δημόσιας περιουσίας της χώρας. Οι φόροι που εμπεριέχει, είναι τέσσερις και πέντε φορές περισσότεροι και βαρύτεροι από το πρώτο μνημόνιο και εντούτοις η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη. Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις να ορθοποδήσεις δημοσιονομικά σε μια χώρα μόνο από φόρους και μάλιστα τόσο πολλούς και τόσο υψηλούς που εν γνώσει σου ξεπερνούν κατά πολύ τις φοροδοτικές ικανότητες των Ελλήνων.
Μνημόνιο 3. Από εδώ κι εμπρός, χωρίς καμία διάθεση διεκδίκησης δαφνών προφήτη, θα μπορούσε κάποιος να πει ξεκάθαρα αυτό που πρόκειται να συμβεί. Το μνημόνιο 2 ή μεσοπρόθεσμο, αποτυγχάνει στην επιδιωκόμενη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της χώρας. Η Ελλάδα και οι πολίτες της για άλλη μία φορά προσχηματικά, σύρονται μπροστά στο γνωστό δίλλημα. Ή μνημόνιο 3 ή χρεοκοπία, με το επόμενο μνημόνιο να εμπεριέχει ένα επιπλέον στοιχείο. Θα προβλέπει την παραχώρηση στους δανειστές και κυρίως στην Γερμανία και ΗΠΑ (ΔΝΤ) μέσω εταιριών τους, όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας για τις επόμενες δεκαετίες. Αυτό θα παρουσιαστεί ως ύστατη λύση, για τη μερική εξόφληση του τεράστιου χρέους που έως τότε θα έχει ανέλθει σε δυσθεώρητα ύψη. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες στο μεσοδιάστημα, θα έχουν φροντίσει να διασφαλιστούν από μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών της Ελλάδος και ο δρόμος πλέον προς την ελεγχόμενη πτώχευση εκ των δανειστών της χώρας, θα έχει φτάσει στο τέλος του. Η Ελλάδα θα είναι πια «ελεύθερη» να κηρύξει και επισήμως πτώχευση, παραδιδόμενη εξ ολοκλήρου στα χέρια των δανειστών της, μιας και θα έχει πριν δεχθεί με την επικύρωση της δανειακής σύμβασης, την απεμπόληση κάθε κυριαρχικού της δικαιώματος.
Επιστρέφοντας τώρα στην αρχή του άρθρου, καταλαβαίνουμε πως η πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα είναι μια επιτυχημένη πολιτική. Τα μνημόνια σαφώς επιτυγχάνουν τον στόχο τους, ο οποίος μέσω της δημοσιονομικής τους αποτυχίας, είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε φθηνό ενεργειακό τροφοδότη της Ευρώπης και κυρίως της Γερμανίας. Άλλωστε, έχει ήδη αναφερθεί από γερμανό αξιωματούχο, πως η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει ο ηλιακός θερμοσίφωνας της Ευρώπης. Φυσικά ο συγκεκριμένος αξιωματούχος μίλησε για φωτοβολταϊκά συστήματα. Γερμανικής βεβαίως προέλευσης. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να είναι κάποιος τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει πως η Ελλάδα θα μπορούσε να τροφοδοτεί ολόκληρη την Ευρώπη, μόνο με ενέργεια προερχόμενη από τον ήλιο. Αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει, καλά, καλά ούτε για τον εαυτό της. Με το πετρέλαιό της όμως και το φυσικό της αέριο, θα μπορούσε αυτό να συμβεί, για τα επόμενα τουλάχιστον εκατό χρόνια.
Συμπερασματικά. Το μνημόνιο 1 είχε σαν στόχο την πρώτη δημιουργία της αίσθησης του σοκ της ελληνικής κοινωνίας, μέσω της περικοπής μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το μνημόνιο 2 ή μεσοπρόθεσμο, έχει ως κύριο στόχο του την εκποίηση της Ελληνικής Δημόσιας περιουσίας. Τέλος, το/τα επόμενα μνημόνια ή όπως αλλιώς μπορεί να λέγονται, θα έχουν ως στόχο τους, την πλήρη παραχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Όλα τα παραπάνω μνημόνια, συνοδεύονται από δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα για έναν απλό λόγο. Εάν έχεις χάσει την δουλειά σου, το σπίτι σου, την περιουσία σου και δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου, πολύ λίγο θα σε ενδιαφέρει το ποιος θα εκμεταλλευτεί τα πετρέλαιά σου, εάν η Θράκη θα γίνει ανεξάρτητη ή το Αιγαίο θα μοιραστεί, όχι στη μέση αλλά σε πενήντα κομμάτια.
Όσο λοιπόν εμείς, οι αδαείς έλληνες πολίτες, θα απορούμε με το πόσο «ανίκανοι» θα αποδεικνύονται κάθε φορά οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι οικονομολόγοι μας, ας έχουμε από εδώ κι εμπρός στο νου μας πως ίσως τελικά η «ανικανότητα» τους αυτή, δεν είναι παρά μόνον η κουρτίνα πίσω από την οποία συντελείται και επιτυγχάνεται βήμα προς βήμα, ο πραγματικός στόχος του εγχειρήματός τους.
Τα μνημόνια έχουν σχεδιαστεί ώστε να αποτύχουν δημοσιονομικά. Αυτή τους ακριβώς η αποτυχία, αποτελεί ταυτόχρονα και την προϋπόθεση της επιτυχίας τους που δεν είναι άλλη από την τελική και ολοκληρωτική παραχώρηση της Ελλάδας προς πάσα εκμετάλλευση.
Όσο για το αν σας φαίνονται απίστευτα όλα αυτά, μένει να το δείξει η ... μεσοπρόθεσμη ιστορία.
Τα μνημόνια έχουν σχεδιαστεί ώστε να αποτύχουν δημοσιονομικά. Αυτή τους ακριβώς η αποτυχία, αποτελεί ταυτόχρονα και την προϋπόθεση της επιτυχίας τους που δεν είναι άλλη από την τελική και ολοκληρωτική παραχώρηση της Ελλάδας προς πάσα εκμετάλλευση.
Όσο για το αν σας φαίνονται απίστευτα όλα αυτά, μένει να το δείξει η ... μεσοπρόθεσμη ιστορία.
Ελεύθερος Σκοπευτής
Σχολιάστε:
